Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/133

 — A zatem? — pytał d’Artagnan.
 — A zatem — powtórzył mieszczanin, — a zatem, proszę pana, moja żona została porwana wczoraj rano, w chwili, gdy wychodziła ze swej pracowni.
 — Któż ją porwał?
 — Nie wiem tego na pewno, panie, i jedynie podejrzywam kogoś.
 — Któż jest tą osobą, którą pan podejrzywasz?
 — Pewien człowiek, który od dawna już chodził za nią krok w krok.
 — Do dyabła!
 — Pozwól — pan powiedzieć sobie jeszcze jedno — mówił dalej mieszczanin. — Jestem przekonany, że w całej tej sprawie mniej jest miłości, niż polityki.
 — Mniej miłości, niż polityki? — powtórzył d’Artagnan, zamyślając się głęboko. — Więc kogóż pan podejrzywasz?
 — Nie wiem, czy mogę wyjawić panu nazwisko tego podejrzanego przezemnie człowieka...
 — Mój panie, zwracam panu uwagę, że nie żądam od pana nic zgoła. Sam pan tu przyszedłeś i sam mi oświadczyłeś, że chcesz mi zwierzyć tajemnicę. Uczyń pan zatem, jak ci się podoba; jeszcze jest czas się cofnąć.
 — Nie, nie, proszę pana; sprawiłeś pan na mnie wrażenie uczciwego młodzieńca i mam ufność ku panu. Sądzę zatem, że moja żona została uprowadzona nie z powodu miłostek swoich, lecz innej osoby, znacznie większej damy, aniżeli ona.
 — Ho, ho! czy nie chodzi tu przypadkiem o miłostki pani de Bois-Tracy? — przerwał d’Artagnan, chcąc się popisać przed mieszczaninem, że jest wtajemniczony w sprawy dworskie.
 — Wyżej, panie, wyżej.
 — Pani d’Aiguillon?
 — Jeszcze wyżej.
 — Pani de Chevreuse?
 — Znacznie wyżej, bardzo znacznie wyżej.
 — A więc... — d’Artagnan zatrzymał się.
 — Tak jest, panie — odpowiedział przerażony mieszczanin głosem tak cichym, że zaledwie można było dosłyszeć.