Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/146

 Atos uśmiechnął się.
 — Mieszka on w opustoszałej dzielnicy — ciągnął dalej Aramis, — wymagają tego bowiem zamiłowania jego i zawód. Otóż w chwili, gdy wychodziłem od niego...
 Tu Aramis przerwał.
 — A zatem? — pytali słuchacze, — cóż się stało w chwili, gdy wychodziłeś od niego?
 Widoczne było, że Aramis zadaje sobie wysiłek, niby człowiek, który, zabrnąwszy w kłamstwie, ujrzał nagle przed sobą jakąś nieprzewidzianą przeszkodę. Ale trzej towarzysze spoglądali bacznie na niego, słuchając z otwartemi uszami, i nie miał już możności cofnąć się.
 — Doktor ten ma siostrzenicę — mówił dalej Aramis.
 — Aha! ma siostrzenicę! — przerwał Portos.
 — Bardzo szanowną damę — oświadczył Aramis.
 Trzej przyjaciele zaczęli się śmiać.
 — O! jeżeli śmiać się będziecie albo wątpić — rzekł Aramis, — w takim razie nie dowiecie się niczego.
 — Wierzymy ci, jak mahometanie w słowa proroka, i milczymy, jak groby — odparł Atos.
 — Opowiadam zatem dalej — odezwał się Aramis. — Siostrzenica ta przybywa niekiedy w odwiedziny do wuja; że zaś wczoraj przypadkowo znalazła się tam równocześnie ze mną, musiałem ją odprowadzić do karety.
 — Aha! siostrzenica doktora ma karetę? — przerwał Portos, albowiem jedną z jego wad była wielka niepowściągliwość języka. — Bardzo piękna znajomość, mój przyjacielu.
 — Portosie — zwrócił się do niego Aramis, — niejednokrotnie już zwracałem ci uwagę, że jesteś niedyskretny i że ci to szkodzi w stosunkach z kobietami.
 — Panowie, panowie! — wołał d’Artagnan, który domyślał się już istoty przygody. — Panowie, sprawa jest poważna; starajmy się nie obracać jej w żarty, o ile można. Kończ, Aramisie, kończ.
 — Naraz jakiś człowiek wysoki, brunet, zachowaniem się sprawiający wrażenie szlachcica... wiesz co, d’Artagnanie, zupełnie w rodzaju twojego...
 — Może ten sam — rzekł d’Artagnan.
 — To możliwe — mówił dalej Aramis. — Otóż czło-