Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/156

 — O, pani! ludzie ci byli bez porównania niebezpieczniejsi od złodziei; byli to bowiem służalcy pana kardynała; zaś męża pani, pana Bonacieux, niema tu, gdyż wczoraj uwięziono go i odprowadzono do Bastylii.
 — Mój mąż w Bastylii? — krzyknęła pani Bonacieux. — Ach! mój Boże! Cóż miał popełnić złego ten biedny, kochany człowiek? on, który jest wcieloną niewinnością?
 Coś niby uśmiech przemknął po przestraszonej jeszcze twarzy młodej kobiety.
 — Co popełnił złego, zapytuje pani? — odparł d’Artagnan. — Jak mi się zdaje, jedyną jego zbrodnią jest to, że ma zarazem szczęście i nieszczęście być mężem pani.
 — Jakto, panie? pan wiesz...
 — Wiem, że zostałaś pani porwana.
 — A czy wiesz pan, przez kogo? O! jeżeli ci wiadomo, chciej mi pan powiedzieć.
 — Przez mężczyznę w wieku czterdziestu do czterdziestu pięciu lat, bruneta, o smagłej cerze, z blizną na prawej skroni.
 — Tak! to on! Ale jego nazwisko?
 — Ach! nie znam właśnie na nieszczęście jego nazwiska.
 — A czy mąż mój wiedział, że zostałam porwana?
 — Doniósł mu o tem sam napastnik w liście, napisanym do niego.
 — A czy przypuszcza, jaka była przyczyna tego wypadku? — pytała pani Bonacieux z zakłopotaniem.
 — Zdaje mi się, że przypisywał go powodom politycznej natury.
 — Zrazu wątpiłam w to, ale teraz podzielam jego przekonanie. Tak więc ten kochany Bonacieux nie podejrzywał mnie ani przez chwilę...
 — Ach, pani! dalekim był od wszelkich podejrzeń; zanadto się szczyci mądrością pani, a przedewszystkiem jej miłością.
 Po raz wtóry niedostrzegalny prawie uśmiech wykwitł na ustach pięknej młodej kobiety.
 — Ale w jakiż sposób zdołałaś pani umknąć? — pytał dalej d’Artagnan.