Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/172

 — Muszkieter?
 — Nic nie wiedziałam.
 — Więc to nie jego pani szukałaś?
 — Bynajmniej. Zresztą widziałeś pan na własne oczy, że osobą, z którą rozmawiałam, była kobieta.
 — To prawda; lecz ta kobieta jest jedną z przyjaciółek Aramisa.
 — O tem nie wiem.
 — Skoro przebywa u niego...
 — To mnie nic nie obchodzi.
 — Lecz kto jest ta osoba?
 — O, to już nie jest moja tajemnica.
 — Droga pani Bonacieux, jesteś pani zachwycającą, ale równocześnie najbardziej tajemniczą kobietą.
 — Czy na tem co tracę?
 — Nie, przeciwnie, jesteś pani godna ubóstwienia.
 — A zatem podaj mi pan ramię.
 — Najchętniej. A teraz?
 — Teraz odprowadzisz mnie pan.
 — Dokąd?
 — Tam, dokąd idę.
 — A dokąd pani idzie?
 — Przekonasz się pan, skoro mnie pożegnasz przy bramie.
 — Czy wolno mi będzie zaczekać na panią?
 — To byłoby daremne.
 — Więc chcesz pani powracać sama?
 — Może tak, może i nie.
 — A czy mężczyzna, czy też kobieta będzie pani później towarzyszyła?
 — Tego jeszcze nie wiem.
 — Ale ja będę wiedział.
 — Jakim sposobem?
 — Będę czekał, dopóki pani nie wyjdzie.
 — W takim razie już teraz żegnam pana.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ nie potrzebuję jego pomocy.
 — Przecież żądałaś pani sama...
 — Pomocy szlachcica, ale nie dozoru szpiega.
 — Słowo trochę za ostre.