Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/202

na, swego sąsiada, z którym w ciągu dnia odbyłeś pan dłuższą naradę?
 — Ach! tak, panie komisarzu, tak, to prawda, i wyznaję, że postąpiłem głupio. Byłem u pana d’Artagnana.
 — Jaki był cel tych odwiedzin?
 — Prosiłem go, aby mi dopomógł odszukać żonę. Sądziłem, że mam prawo jej poszukiwać; pomyliłem się, jak się zdaje, i proszę pana bardzo o przebaczenie.
 — A co odpowiedział pan d’Artagnan?
 — Pan d’Artagnan przyrzekł mi swą pomoc, ale niebawem przekonałem się, że mnie zdradził.
 — Usiłujesz pan wprowadzić w błąd sprawiedliwość! Pan d’Artagnan zawarł z tobą układ, na mocy tego układu zmusił do ucieczki policyantów, którzy zaaresztowali pańską żonę, i uchronił ją przed wszelkiemi dochodzeniami.
 — Pan d’Artagnan uprowadził moją żonę? Ach! co też pan opowiada!
 — Na szczęście, pan d’Artagnan dostał się w nasze ręce, i będziesz pan z nim skonfrontowany.
 — Na honor, niczego bardziej nie pragnę — zawołał Bonacieux; — nie sprawi mi bynajmniej przykrości zobaczyć twarz znajomą.
 — Wprowadzić pana d’Artagnana — rzekł komisarz do strażników.
 Strażnicy wprowadzili Atosa.
 — Panie d’Artagnan — odezwał się komisarz, zwracając się do Atosa, — proszę nam powiedzieć, co zaszło między tobą a tym oto panem.
 — Ależ to nie jest wcale pan d’Artagnan! — krzyknął Bonacieux.
 — Jakto? nie pan d’Artagnan? — zawołał komisarz.
 — Nigdy w świecie — odparł Bonacieux.
 — Więc jak się ten pan nazywa? — pytał komisarz.
 — Nie umiem panu powiedzieć, bo go nie znam.
 — Jakto? nie znasz go pan?
 — Nie.
 — I nie widziałeś go pan nigdy?
 — Owszem, widziałem, jednak nie znam jego nazwiska.
 — Jak się pan nazywasz? — spytał komisarz.