Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/211

 — Prawie nigdy; zazwyczaj miała interesy do handlarzy płótna, do których jej towarzyszyłem.
 — Ilu było tych handlarzy?
 — Dwóch, Jaśnie Oświecony Panie.
 — Gdzie mieszkają?
 — Jeden przy ulicy de Vaugirard, drugi przy ulicy de La Harpe.
 — Czy wchodziłeś pan do nich z nią razem?
 — Nigdy, Jaśnie Oświecony Panie; czekałem na nią przed bramą.
 — A jakimże pozorem tłómaczyła się, że wchodzi sama?
 — Nie tłómaczyła się nigdy; kazała mi czekać, więc czekałem.
 — Jesteś pan wygodnym mężem, mój drogi panie Bonacieux — rzekł kardynał.
 — Nazywa mnie drogim panem! — pomyślał kramarz. — Do licha! sprawa nie najgorzej się przedstawia.
 — Czy rozpoznałbyś pan te bramy?
 — Tak jest.
 — Czy znasz pan numery domów?
 — Znam.
 — Jakież to numery?
 — Nr. 25 przy ulicy de Vaugirard i nr. 75 przy ulicy de La Harpe.
 — Dobrze — rzekł kardynał.
 Powiedziawszy to, ujął w rękę srebrny dzwonek i zadzwonił. Oficer wszedł do gabinetu.
 — Idź, poszukaj Rocheforta — rzekł kardynał półgłosem. — Jeżeli już powrócił, niech tu przyjdzie natychmiast.
 — Hrabia jest już tutaj — odparł oficer — i pragnie usilnie mówić z Waszą Eminencyą.
 — Niech wejdzie, niech wejdzie! — rzekł Richelieu z ożywieniem.
 Oficer wybiegł z pokoju z pośpiechem, jaki okazywali zazwyczaj w posłuszeństwie wszyscy, którzy służyli kardynałowi.
 — Z Waszą Eminencyą! — szeptał Bonacieux, tocząc błędnym wzrokiem dokoła.