Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/213

 — Jakże się odbyło to spotkanie?
 — O godzinie wpół do pierwszej w nocy królowa była w otoczeniu swoich dam...
 — Gdzie?
 — W swojej sypialni...
 — Dobrze.
 — Wtem wręczono jej chusteczkę, przyniesioną przez jej dozorczynię bielizny...
 — Cóż dalej?
 — Królowa objawiła natychmiast wielkie wzruszenie; zbladła, pomimo różu, którym miała twarz pokrytą.
 — Cóż dalej? co dalej?
 — Podniosła się jednak i oświadczyła niepewnym głosem: „Moje panie, zaczekajcie tu na mnie dziesięć minut; zaraz powrócę.“ Potem otworzyła drzwi, wiodące do alkowy, i wyszła.
 — Dlaczegóż pani de Lannoy nie zawiadomiła pana w tej samej chwili?
 — Nie wiedziała jeszcze nic pewnego; zresztą królowa powiedziała: „Zaczekajcie, moje panie“, nie śmiała zatem pani de Lannoy sprzeciwić się rozkazowi.
 — Jak długo królowa była nieobecna w pokoju?
 — Trzy kwadranse.
 — Czy żadna z dam pałacowych nie towarzyszyła jej?
 — Tylko Dona Estefania.
 — A potem królowa wróciła?
 — Tak jest, ale po to tylko, aby zabrać szkatułkę z różanego drzewa, ozdobioną jej inicyałami, i wyszła znowu.
 — Czy przyniosła z sobą tę szkatułkę, gdy wróciła do siebie?
 — Nie.
 — Czy pani de Lannoy wie, co znajdowało się w tej szkatułce?
 — Tak jest: zapinki dyamentowe, które Jego Królewska Mość ofiarował był królowej.
 — Powróciła zatem bez tej szkatułki?
 — Tak jest.
 — I pani de Lannoy sądzi, że królowa oddała ją księciu Buckingham?