Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/214

 — Jest tego pewna.
 — Ma jakiej podstawie?
 — Korzystając z tego, że powierzono jej nadzór nad strojami królowej, pani de Lannoy w ciągu dnia szukała szkatułki, udając wielkie zaniepokojenie, że nie może jej znaleźć, i wreszcie zwróciła się z zapytaniem do królowej, czy nie wie, coby się z nią stać mogło.
 — A cóż na to królowa?
 — Królowa zaczerwieniła się bardzo i odpowiedziała, że ponieważ poprzedniego dnia złamała jedną zapinkę, posłała je swemu złotnikowi do naprawy.
 — Trzeba się udać do niego i przekonać, czy to prawda, czy nie.
 — Już tam byłem.
 — I cóż złotnik?
 — Złotnik nie słyszał o niczem.
 — Doskonale, doskonale! Rocheforcie, jeszcze nie wszystko stracone... A może... może nawet lepiej, że się tak stało.
 — Nie wątpię, że geniusz Waszej Eminencyi...
 — Nie naprawi głupstw swego agenta, nieprawdaż?
 — To właśnie chciałem powiedzieć, gdyby Wasza Eminencya pozwolił mi był dokończyć zdania.
 — A teraz, czy wiesz pan, gdzie się ukrywała księżna de Chevreuse i książę Buckingham?
 — Nie, Jaśnie Oświecony Panie; moi ludzie nie umieli o tem nic pewnego powiedzieć.
 — Ja zaś wiem.
 — Wasza Eminencya wie?
 — Tak jest, a przynajmniej przypuszczam. Jedno z nich przebywało przy ulicy de Vaugirard w domu nr. 25, drugie przy ulicy de La Harpe w domu nr. 75.
 — Czy wasza Eminencya życzy sobie, abym kazał uwięzić oboje?
 — Zapóźno; już wyjechali zapewne.
 — Mimo to, można się upewnić.
 — Weź pan dziesięciu ludzi z mojej gwardyi i przetrząśnij oba domy.
 — Idę, Wasza Eminencyo.
 I Rochefort wybiegł z pokoju.