Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/251

 — Trzeba odzyskać te zapinki! — oświadczyła pani Bonacieux.
 — Tak, bezwątpienia, trzeba je odzyskać — zawołała królowa. — Ale co czynić? w jaki sposób otrzymać je z powrotem?
 — Należy wysłać kogoś do księcia.
 — Ale kogo?... kogo?... komu zaufać?
 — Niech pani mnie zaufa; uczyń mi ten zaszczyt, Najjaśniejsza Pani, a ja znajdę odpowiedniego wysłannika.
 — Ale trzeba napisać list.
 — Tak, to nieodzowne. Potrzeba kilku słów, napisanych własnoręcznie przez Waszą Królewską Mość, i list musi być zapieczętowany twoim własnym sygnetem.
 — Ale te kilka słów to moje potępienie, to rozwód, to wygnanie!
 — Tak jest... gdyby się dostały w niegodne ręce! Lecz ja zaręczam, że te kilka słów dojdą pod właściwym adresem.
 — Och, mój Boże! muszę zatem oddać moje życie, mój honor, moją dobrą sławę w twoje ręce!
 — Tak, pani, to konieczne; wzamian zato zaś przyrzekam, że je ocalę.
 — Ale jakim sposobem? powiedz mi to przynajmniej.
 — Mąż mój przed dwoma czy trzema dniami został wypuszczony na wolność, i nie miałam jeszcze czasu z nim się zobaczyć. Jest on zacnym i uczciwym człowiekiem, nie żywi ku nikomu ani miłości, ani nienawiści. Uczyni to, co zechcę: uda się w podróż, otrzymawszy rozkaz odemnie, i nie wiedząc wcale, co wiezie, odda pod adresem, jaki mu wskażę, list Waszej Królewskiej Mości. Nie będzie nawet wiedział, że pochodzi on od Waszej Królewskiej Mości.
 Królowa z namiętnem uniesieniem ujęła obie ręce młodej kobiety, spojrzała jej w oczy, jakgdyby chcąc przeniknąć ją aż do głębi duszy, a wyczytawszy w pięknych oczach jedynie szczerość i prawdomówność, uścisnęła ją czule.
 — Uczyń to — zawołała, — a ocalisz moje życie, ocalisz mój honor!
 — Och, Najjaśniejsza Pani, nie przesadzaj znaczenia