Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/252

przysługi, jaką mam szczęście ci oddać; nie potrzebuję ocalać ani życia, ani honoru Waszej Królewskiej Mości, lecz jedynie przeszkodzić, abyś się nie stała ofiarą niecnych intryg.
 — To prawda, moje dziecię, to prawda — rzekła królowa. — Masz zupełną słuszność.
 — Daj mi ten list, pani; czas nagli.
 Królowa podbiegła do stolika, na którym znajdował się atrament, papier i pióra, napisała kilka wierszy, zapieczętowała własnym sygnetem i wręczyła list pani Bonacieux.
 — A teraz — odezwała się królowa, — zapominamy jeszcze o jednej bardzo ważnej rzeczy.
 — O czem?
 — O pieniądzach.
 Pani Bonacieux zaczerwieniła się.
 — Tak, to prawda — odpowiedziała, — i muszę wyznać Waszej Królewskiej Mości, że mój mąż...
 — Że twój mąż ich nie ma; to chcesz powiedzieć?
 — Owszem, ma je, ale jest strasznie skąpy, i to jest jego wadą. Jednakże niech się Wasza Królewska Mość nie niepokoi; znajdziemy środki...
 — Niestety, i ja nie mam pieniędzy — rzekła królowa (ci zaś, którzy czytali pamiętniki pani de Motteville, nie zdziwią się tą odpowiedzią). — Ale zaczekaj — dodała i pobiegła do szafeczki z klejnotami.
 — Masz oto — rzekła — pierścień ogromnej wartości, jak zapewniają; otrzymałam go od mego brata, króla hiszpańskiego, jest zatem moją własnością i mogę nim rozporządzać. Weź ten pierścień, zamień na pieniądze, i niech twój mąż rusza w drogę.
 — Za godzinę rozkazy będą wypełnione.
 — Czy widzisz adres? — dodała królowa głosem tak przyciszonym, że zaledwie można było dosłyszeć jej słowa: — Do milorda księcia de Buckingham w Paryżu.
 — List będzie oddany do rąk własnych.
 — Szlachetne dziecię! — zawołała Anna Austryaczka.
 Pani Bonacieux ucałowała rękę królowej, ukryła list za stanikiem i zniknęła z lekkością ptaka.
 W dziesięć minut później pani Bonacieux była już