Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/256

list, którego niewolno ci postradać pod żadnym pozorem i który musisz oddać do rąk własnych adresata.
 — A dokąd mam jechać?
 — Do Londynu.
 — Ja do Londynu!? Żartujesz chyba; nie mam tam żadnych zgoła interesów.
 — Ale musisz pojechać w interesie innych.
 — W czyim interesie?! Uprzedzam cię, że ani kroku nie uczynię na ślepo, i muszę wiedzieć nietylko, na co się narażam, ale i dla kogo się narażam.
 — Wysyła cię pewna znakomita osoba, druga zaś, równie dostojna, będzie oczekiwała na ciebie. Nagroda przewyższy twoje żądania. Oto wszystko, co mogę ci przyrzec.
 — Znowu intrygi! zawsze intrygi! Dziękuję! Będę się miał teraz na baczności; pan kardynał objaśnił mnie w tym względzie.
 — Kardynał? — zawołała pani Bonacieux. — Widziałeś kardynała?
 — Wezwał mnie do siebie — odpowiedział z dumą kramarz.
 — I posłuchałeś tego wezwania, niebaczny człowieku?
 — Muszę się przyznać, że nie mogłem wybierać między pójściem i odmową, albowiem prowadziło mnie dwóch strażników więziennych. Co prawda, gdybym był mógł wówczas uwolnić się od tych odwiedzin, byłbym to uczynił z rozkoszą, ponieważ wtedy nie znałem jeszcze Jego Eminencyi.
 — Jakże obchodził się z tobą kardynał? Straszył cię groźbami?
 — Podał mi rękę i nazwał mnie swym przyjacielem... swym przyjacielem! Czy słyszysz, pani?... jestem przyjacielem wielkiego kardynała.
 — Wielkiego kardynała?!
 — Jakto? Czyżbyś może chciała mu odmówić tego tytułu, moja pani?
 — Nie odmawiam mu niczego, lecz twierdzę, że względy, okazywane przez ministra, są krótkotrwałe i że chyba człowiek szalony może się przywiązywać do ministra. Istnieją potęgi, wyższe od niego, które nie opierają się