Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/268

 — I pan kardynał będzie zadowolony ze mnie?
 — Nie wątpię.
 — Wielki kardynał!
 — Czy jesteś pan pewny, że żona pańska nie wymieniła w rozmowie żadnego nazwiska jakiej osoby?
 — Nie przypominam sobie.
 — Nie wymieniła ani pani de Chevreuse, ani księcia Buckingham, ani pani de Vernet?
 — Nie; powiedziała tylko, że chce mię posłać do Londynu w celu załatwienia jakiejś sprawy dla pewnej wybitnej osobistości.
 — Zdrajca! — szepnęła pani Bonacieux.
 — Cicho! — rzekł d’Artagnan, ujmując ją za rękę, którą mu podała odruchowo.
 — W każdym razie — mówił dalej mężczyzna w płaszczu — byłeś pan głupcem, że odmówiłeś wypełnienia tego polecenia. Gdyby nie to, miałbyś już w tej chwili ten list w kieszeni; państwo, któremu grozi niebezpieczeństwo, byłoby ocalone, a ty...
 — A ja?
 — A panu dałby kardynał dyplom szlachecki!...
 — Czy to powiedział?
 — Tak jest; wiem, że chciał sprawić panu tę niespodziankę.
 — Bądź pan spokojny — odrzekł Bonacieux. — Moja żona ubóstwia mnie; jest jeszcze czas.
 — Osioł! — szepnęła pani Bonacieux.
 — Cicho! — odezwał się d’Artagnan, ściskając ją silnie za rękę.
 — Jak to pan rozumiesz, że jest jeszcze czas? — spytał nieznajomy w płaszczu.
 — Udam się do Luwru, zobaczę się z panią Bonacieux, powiem jej, że się namyśliłem, że podejmę się tej sprawy, otrzymam list i pobiegnę z nim natychmiast do kardynała.
 — Dobrze więc! idź pan szybko. Powrócę tu niebawem, aby się dowiedzieć, coś pan uczynił.
 Nieznajomy oddalił się.
 — Niegodziwiec! — rzekła pani Bonacieux, nadając jeszcze i to miano swemu małżonkowi.