Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/271

baczysz mi pan jednak, jak sądzę, że cię trudziłem, skoro się dowiesz, o jak ważną chodzi tu sprawę.
 — Mów pan; słucham.
 — Chodzi tu ni mniej ni więcej — rzekł d’Artagnan, zniżając głos — jak o honor, a może i o życie królowej.
 — Co pan mówisz? — zawołał pan de Tréville, rozglądając się dokoła, czy są sami w pokoju, i wpijając pytające spojrzenie w d’Artagnana.
 — Przypadek uczynił mię panem pewnej tajemnicy...
 — Którą, spodziewam się, młodzieńcze, zachowasz choćby kosztem własnego życia.
 — Ale winienem powierzyć ją panu, ponieważ pan jeden tylko możesz mi dopomódz do wypełnienia zlecenia, jakie otrzymałem od Jej Królewskiej Mości.
 — Czy jest to pańska tajemnica?
 — Nie, to tajemnica królowej.
 — Czy Najjaśniejsza Pani upoważniła cię, byś mi ją powierzył?
 — Nie, panie; przeciwnie, zalecono mi jaknajgłębsze milczenie.
 — Dlaczegóż więc chcesz ją zdradzić przedemną?
 — Ponieważ, jak powiadam, nie mogę nic uczynić bez pomocy pana, a lękam się, by mi pan nie odmówił łaski, o którą przychodzę prosić, jeżeli nie będziesz pan wiedział, w jakim celu o nią proszę.
 — Zachowaj tę tajemnicę, młodzieńcze, i powiedz, czego pragniesz.
 — Pragnę, abyś pan uzyskał dla mnie od pana des Essarts piętnastodniowy urlop.
 — Kiedy?
 — Jeszcze tej nocy.
 — Opuszczasz Paryż?
 — Jadę z poleceniem.
 — Czy możesz mi powiedzieć, dokąd?
 — Do Londynu.
 — Czy może zależy komuś na tem, abyś się nie dostał do celu podróży?
 — Sądzę, że kardynał dałby wszystko na świecie, byleby mi w tem przeszkodzić.
 — I jedziesz sam?