Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/287

 — To niemożliwe — odpowiedział szlachcic. — Przebyłem sześćdziesiąt mil w ciągu czterdziestu czterech godzin i jutro w południe muszę być w Londynie.
 — Odbyłem tę samą drogę w ciągu czterdziestu godzin i muszę być w Londynie jutro o godzinie dziesiątej rano.
 — Bardzo mi przykro, mój panie, ale przybyłem tu pierwszy i nie pozwolę się wyprzedzić.
 — Bardzo mi przykro, mój panie, ale chociaż przybyłem tu później, stanę tam pierwszy...
 — Jadę w sprawie królewskiej — rzekł szlachcic.
 — A ja w mojej własnej! — odparł d’Artagnan.
 — Jak mi się zdaje, szukasz pan zaczepki?
 — Do licha! A za cóż pan to uważasz?
 — Czego pan zatem żądasz?
 — Chcesz się pan dowiedzieć?
 — Oczywiście.
 — Otóż pragnę otrzymać od pana pozwolenie na przejazd, jakie posiadasz. Ja nie mam go, a jest mi potrzebne.
 — Żartujesz pan chyba...
 — Nie żartuję nigdy.
 — Ustąp pan z drogi!
 — Nie pójdziesz pan dalej.
 — Słuchajno, młodzieńcze! czy chcesz, abym ci łeb roztrzaskał? Hola, Lubinie, daj mi moje pistolety!
 — Planchecie, zajmij się sługą — zawołał d’Artagnan; — pana ja biorę na siebie.
 Planchet, rozzuchwalony pierwszem powodzeniem, rzucił się na Lubina, a będąc krzepkim i zwinnym, przewrócił go nawznak na ziemię i ukląkł mu na piersiach.
 — Czyń pan, co do pana należy — zawołał Planchet; — ja zrobiłem już swoje.
 Widząc to, szlachcic dobył szpady i rzucił się na d’Artagnana. Ale trafił na godniejszego od siebie przeciwnika; w ciągu trzech sekund d’Artagnan zadał mu trzy pchnięjcia, mówiąc przy każdym ciosie:
 — To za Atosa... to za Portosa... to za Aramisa!
 Otrzymawszy trzecie pchnięcie, szlachcic runął na ziemię, jak kłoda.
 D’Artagnan sądził, że przeciwnik jego jest nieżywy lub,