Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/289

 — Teraz zaś — oświadczył d’Artagnan — spieszmy do dowódcy!
 — Ależ pan jesteś raniony, jak się zdaje — zauważył Planchet.
 — To nic. Zajmijmy się najpierw tem, co najważniejsze, a potem będzie czas pomyśleć o ranie, która zresztą, jak mi się zdaje, nie jest bynajmniej niebezpieczna.
 I obaj skierowali się pospiesznym krokiem ku siedzibie dostojnego urzędnika.
 Oznajmiono mu przybycie pana hrabiego de Wardes.
 D’Artagnan został wprowadzony.
 — Masz pan rozkaz, podpisany przez kardynała? — zapytał dowódca.
 — Tak — odpowiedział d’Artagnan, — oto jest.
 — Wszystko w zupełnym porządku — oświadczył dowódca, przeczytawszy pismo.
 — Rzecz prosta — odparł d’Artagnan; — należę do najwierniejszych sług kardynała.
 — Jak się zdaje, Jego Eminencya pragnie przeszkodzić komuś w dostaniu się do Anglii?
 — Tak jest, niejakiemu d’Artagnanowi, szlachcicowi bearneńskiemu, który wyjechał z Paryża w towarzystwie trzech przyjaciół, udając się w podróż do Anglii.
 — Czy znasz go pan osobiście? — pytał dowódca.
 — Kogo?
 — Tego d’Artagnana.
 — Doskonale.
 — Poproszę zatem o jego rysopis.
 — To drobnostka.
 I d’Artagnan przedstawił szczegółowo rysopis hrabiego de Wardes.
 — Czy mu kto towarzyszy? — pytał dowódca.
 — Tak jest; służący, nazwiskiem Lubin.
 — Będziemy baczyli na nich, a jeżeli wpadną w nasze ręce, to Jego Eminencya może być spokojny, że odstawimy ich do Paryża pod dobrą eskortą.
 — Czyniąc to, panie dowódco — oświadczył d’Artagnan, — zasłużysz się dobrze kardynałowi.
 — Czy zobaczysz się pan z nim po powrocie?
 — Niewątpliwie.