Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/290

 — W takim razie chciej mu pan powiedzieć, że jestem jogo wiernym sługą.
 — Nie omieszkam tego uczynić.
 Uradowany tem zapewnieniem, dowódca portu potwierdził pozwolenie przejazdu i zwrócił je d’Artagnanowi.
 Nie tracąc czasu na zbyteczne uprzejmości, d’Artagnan pożegnał dowódcę, podziękował mu i wyszedł.
 Znalazłszy się na ulicy, obaj z Planchetem pobiegli pędem i, nakładając drogi, aby ominąć lasek, weszli inną bramą do miasta.
 Statek był już gotów do odjazdu, a właściciel oczekiwał w porcie.
 — Więc cóż? — zapytał, ujrzawszy d’Artagnana.
 — Oto pozwolenie, już potwierdzone.
 — A tamten drugi szlachcic?
 — Nie pojedzie dzisiaj — odpowiedział d’Artagnan. — Ale niech się pan nie troszczy; zapłacę tak, jak za dwóch.
 — Wobec tego ruszamy w drogę — rzekł właściciel.
 — Ruszajmy! — powtórzył d’Artagnan.
 I wskoczył z Planchetem do łodzi.
 Po upływie pięciu minut stali już na pokładzie.
 Był to czas ostatni, gdyż, zaledwie na pół mili odpłynęli od brzegu, d’Artagnan ujrzał błysk światła i usłyszał huk wystrzału. Wystrzał ten oznajmiał zamknięcie portu.
 Teraz dopiero można się było zająć raną. Na szczęście, tak, jak przypuszczał d’Artagnan, nie była ona bynajmniej niebezpieczna: ostrze szpady napotkało na żebro i osunęło się wzdłuż kości, — co więcej, koszula tak przylgnęła do rany, że zaledwie kilka kropel krwi wyciekło.
 D’Artagnan upadał ze znużenia. Położono mu siennik na pokładzie; młodzieniec rzucił się na niego i zasnął.
 Nazajutrz, skoro świt, obudził się w odległości trzech do czterech mil od wybrzeży angielskich. Przez całą noc wiatr był słaby i płynęli wolno.
 O godzinie dziesiątej rano statek zarzucił kotwicę w porcie Dowru.
 O godzinie pół do jedenastej d’Artagnan stanął na ziemi angielskiej, wołając:
 — Nareszcie jestem u celu!