Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/340

 — Dziś wieczorem zatrzymuje mię w Paryżu sprawa niezmiernie ważna.
 — Oj! młodzieńcze! młodzieńcze! Z pewnością jakaś sprawa miłosna... Miej się na baczności, powtarzam; kobieta to doprowadziła nas wszystkich do zatracenia i wiedzie nas jeszcze zawsze na zatratę. Posłuchaj mej rady i jedź dzisiaj wieczorem.
 — To niemożliwe, panie.
 — Czy dałeś słowo honoru?
 — Tak, panie.
 — W takim razie co innego. Ale przyrzeknij mi, że jeżeli dzisiaj w nocy nie zostaniesz zabity, jutro wyruszysz w drogę.
 — Przyrzekam.
 — Czy potrzebujesz może pieniędzy?
 — Mam jeszcze pięćdziesiąt pistolów. Jest to właśnie tyle, że mi wystarczy, jak sądzę.
 — Ale twoi towarzysze?
 — Przypuszczam, że nie brak im także grosza. Gdyśmy wyjeżdżali z Paryża, każdy z nas miał w kieszeni po siedemdziesiąt pięć pistolów.
 — Czy zobaczę cię jeszcze przed wyjazdem?
 — Chyba że nie, panie, o ile tylko nie wydarzy się coś nadzwyczajnego.
 — Zatem życzę ci szczęśliwej podróży.
 — Dziękuję panu.
 I d’Artagnan, pożegnawszy pana de Tréville, wzruszony bardziej, niż kiedykolwiek, jego ojcowską pieczołowitością, poszedł kolejno do Atosa, do Portosa i do Aramisa. Żaden z nich jednak nie wrócił jeszcze, a i służący ich byli również nieobecni. Nie było też zgoła żadnej wieści ani o jednych, ani o drugich.
 Mógłby się był może dowiedzieć czegoś od ich kochanek, ale nie znał ich wcale, przyczem Atos nie miał kochanki.
 Mijając koszary gwardyjskie, zajrzał do stajni: trzy konie znajdowały się już na miejscu. Planchet, osłupiały, czyścił je zgrzebłem; dwa były już opatrzone.
 — Ach, panie! — zawołał Planchet, spostrzegłszy d’Artagnana, — jakie się cieszę, że pana widzę!