Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/344

 — A dlaczego nie mówisz głośno, Planchecie? czy się boisz?
 — Boję się, by mię nie usłyszano.
 — By cię nie usłyszano? Przecie rozmowa nasza, drogi Planchecie, jest nawskróś moralna, i nikt nie mógłby jej nic zarzucić.
 — Ach, panie! — rzekł Planchet, powracając do swej zasadniczej myśli, — ten Bonacieux ma coś ponurego w spojrzeniu i coś wstrętnego w wyrazie ust!
 — Co, u licha, zmusza cię myśleć o panu Bonacieux?
 — Panie! człowiek myśli o tem, o czem musi myśleć, a nie o tem, o czemby chciał.
 — Bo jesteś tchórzem, Planchecie.
 — Nie mieszajmy, panie, rozwagi z tchórzostwem; przecież rozwaga jest cnotą.
 — A ty jesteś cnotliwy, Planchecie, nieprawdaż?
 — Panie, czy to nie lufa muszkietu błysnęła tam w dali? Możebyśmy schylili głowy?
 — Nie, doprawdy! — mruknął d’Artagnan, przypominając sobie przestrogi pana de Tréville, — to bydlę i mnie zarazi strachem.
 I ruszył kłusem naprzód.
 Planchet uczynił to samo, jakgdyby był jego cieniem, i znowu kłusował przy boku swego pana.
 — Czy będziemy tak jechali przez całą noc, panie? — zapytał.
 — Nie, Planchecie; ty jesteś już u celu.
 — Jakto, u celu? A pan?
 — Ja pójdę jeszcze kilka kroków naprzód.
 — I zostawi mię pan tutaj samego?
 — Czy boisz się, Planchecie?
 — Nie; zwracam tylko uwagę pańską, że noc będzie bardzo zimna, że chłód nabawia reumatyzmu i że sługa, cierpiący na reumatyzm, jest kiepskim sługą, zwłaszcza dla kogoś, kto ma taki temperament, jak pan.
 — Dobrze. Jeżeli ci jest zimno, udasz się do jednej z szynkowni, które tam widać w oddali, i jutro rano o godzinie szóstej będziesz czekał na mnie u bramy miejskiej.
 — Przepiłem już i przejadłem uczciwie całego ta-