Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/361

 — Pan de Cavois?
 — We własnej osobie.
 — Kapitan gwardyi Jego Eminencyi?
 — Tak, panie.
 — Czy przyszedł może uwięzić mię?
 — Takby należało przypuszczać, aczkolwiek miał bardzo układną minę.
 — Układną minę, powiadasz?
 — Możnaby powiedzieć, że był słodki, jak miód.
 — Doprawdy?
 — Przyszedł, jak twierdził, aby prosić pana w imieniu Jego Eminencyi, który ma być dla pana nader życzliwie usposobiony, o udanie się wraz z nim do Palais-Royal.
 — I cóż mu odpowiedziałeś?
 — Że jest to niemożliwością, bo znajduje się pan poza domem, jak sam może się o tem przekonać.
 — A cóż on na to?
 — Prosił, abyś pan koniecznie przybył do niego w ciągu dnia, potem zaś dodał przyciszonym głosem: „Powiedz twemu panu, że Jego Eminencya jest dla niego nadzwyczajnie przychylnie usposobiony i że od tego spotkania zależeć może cała przyszłość twego pana.“
 — Jak na kardynała, niezbyt zręcznie zastawione sidła — zauważył młodzieniec z uśmiechem.
 — Ja upatrywałem w tem także zasadzkę, ale odpowiedziałem, że będzie pan niepocieszony po powrocie. — Dokądże pan wyjechał? — spytał mnie pan de Cavois. — Do Troyes w Szampanii — odpowiedziałem. — A kiedyż wyruszył w drogę? — Wczoraj wieczorem — oświadczyłem mu.
 — Przyjacielu Planchecie — przerwał mu d’Artagnan, — jesteś poprostu nieocenionym skarbem.
 — Pomyślałem sobie, że, gdyby pan chciał się zobaczyć z panem de Cavois, będzie zawsze czas odwołać moje słowa i oświadczyć, iż nie wyjeżdżałeś pan nigdzie. W takim razie mnie tylko uważanoby za kłamcę, a ponieważ nie jestem szlachcicem, więc wolno mi kłamać.
 — Mie bój się, Planchecie; będziesz miał opinię człowieka prawdomównego, bo wyjeżdżamy za kwadrans.