Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/365

 — Istotnie. Przyrzekł jednak podążyć za nami, tymczasem nie widzieliśmy go więcej.
 — Zaszczycił nas bowiem, pozostając tutaj.
 — Jakto: zaszczycił was, pozostając tutaj?
 — Tak jest, panie, w tej gospodzie. I nawet niepokoi nas to pod pewnym względem.
 — Dlaczego?
 — Zpowodu należności za pobyt.
 — Cóż znowu? Z pewnością zapłaci wszystko, co się będzie należało.
 — Ach, panie! doprawdy wlewasz balsam w moje żyły! Poczyniliśmy na jego rachunek znaczne wydatki, a jeszcze dzisiaj rano oświadczył chirurg, że, jeżeli pan Portos nie zapłaci mu, co się należy, wystąpi przeciwko mnie ze skargą, gdyż to ja go wezwałem.
 — Zatem Portos jest ranny?
 — Nie wiem, jak to powiedzieć.
 — Nie wiesz pan, jak powiedzieć? Jakże to? Przecież pan powinienbyś lepiej wiedzieć o wszystkiem, aniżeli ktokolwiek inny.
 — Tak jest, ale w naszym zawodzie nie zawsze mówi się to, co się wie, zwłaszcza, jeżeli komuś zagrożono, że jego uszy mogą odpowiadać za nazbyt długi język.
 — Ach, tak!? Ale przecie mogę się sam zobaczyć z panem Portosem?
 — Oczywiście, proszę pana. Niech pan wejdzie po schodach na pierwsze piętro i zapuka do drzwi Nr. 1. Jednak należy przedtem uprzedzić, że to pan jest właśnie...
 — A to znowu dlaczego?
 — Bo inaczej mogłoby pana spotkać nieszczęście.
 — I jakież to nieszczęście mogłoby mię spotkać?
 — Pan Portos mógłby uważać pana za kogoś z domowników i w przystępie gniewu przeszyć pana na wylot szpadą, albo też w łeb panu palnąć.
 — Cóżeście mu zawinili?
 — Żądaliśmy zapłaty.
 — Do licha! pojmuję to. Portos wita z wielkiem niezadowoleniem tego rodzaju żądania, gdy nie ma pieniędzy.