Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/368

 — I czego nawet jestem pewny...
 — A czegóż pan jesteś pewny?
 — Powiedziałbym, że znam tą wielką damą.
 — Pan?
 — Tak jest.
 — W jakiż sposób ją poznałeś?
 — O, panie! gdybym mógł zaufać pańskiej dyskrecyi...
 — Mów pan; rączą słowem szlacheckiem, że nie będziesz potrzebował żałować tego zaufania.
 — Zrozumie pan przedewszystkiem, że zaniepokojenie popycha człowieka do rozmaitych środków.
 — I cóż pan uczyniłeś?
 — Och! nic takiego zresztą, do czego wierzyciel nie miałby prawa.
 — A zatem?
 — Pan Portos dał nam list do tej książnej, polecając oddać go na pocztą. Ponieważ zaś służący jego nie wrócił był jeszcze, a on sam nie mógł wychodzić z pokoju, musiał nas obarczać swemi zleceniami.
 — Cóż dalej?
 — Zamiast oddać list na pocztą, co nigdy nie zapewnia całkowicie, że dostanie się on pod właściwym adresem, skorzystałem ze sposobności, że jeden z moich pachołków jechał do Paryża, i poleciłem mu oddać list do rąk własnych księżnej. Wypełniłem w ten sposób tylko dokładniej zlecenie pana Portosa, który mi tak bardzo ten list polecał. Nieprawdaż?
 — Przypuśćmy.
 — I czy wiesz pan, kto jest ta wielka dama?
 — Nie; słyszałem jedynie, jak Portos o niej mówił.
 — Czy wiesz pan zatem, kto jest ta rzekoma księżna?
 — Powtarzam, że nie znam jej wcale.
 — Jest to stara żona prokuratora w Chatelet, nazwiskiem Coquenard, która liczy mniej-więcej pięćdziesiąt lat życia, a jednak mimoto udaje jeszcze zazdrosną. Odrazu zresztą dziwiłem sią, aby jakaś księżna mieszkała przy ulicy Niedźwiedziej.
 — Skądże wiesz pan o jej zazdrości?
 — Ponieważ, otrzymawszy ten list, wpadła w straszny