Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/397

 — Do jutra zatem — rzekł Aramis. — Aczkolwiek bowiem żelazne masz siły, potrzebujesz i ty niewątpliwie wypoczynku.
 Nazajutrz rano, gdy d’Artagnan wszedł do pokoju Aramisa, zastał go przy oknie.
 — Czemu się tak przyglądasz? — zapytał go.
 — Na honor! podziwiam te trzy wspaniałe konie, które chłopcy stajenni trzymają tam oto za cugle; to poprostu królewska rozkosz podróżować na takich wierzchowcach.
 — A zatem, drogi Aramisie, będziesz mógł zaznać tej rozkoszy, gdyż jeden z tych rumaków należy do ciebie.
 — Co mówisz? który?
 — Którego z tych trzech sobie wybierzesz; nie zależy mi na pierwszeństwie wyboru.
 — A ten bogaty czaprak na nim czy także ma być moją własnością?
 — Oczywiście.
 — Żartujesz chyba, d’Artagnanie?
 — Nie żartuję, odkąd zacząłeś mówić po francusku.
 — Więc to do mnie mają należeć i te złocone strzemiona, i aksamitny czaprak, i to siodło, inkrustowane srebrem?
 — Do ciebie. Ten zaś koń, kopiący dumnie nogą, i drugi, stający dęba, są własnością moją i Atosa.
 — Do licha! wspaniałe zwierzęta!
 — Bardzo się cieszę, że ci się tak podobały.
 — Czyżby to król ofiarował ci dar taki?
 — Jedno jest tylko pewne, że konie te nie są darem kardynała. Ale niepotrzebnie się troszczysz, skąd one pochodzą; niech ci wystarczy, że jeden z nich należy do ciebie.
 — Biorę więc tego, którego trzyma ten rudy pachołek.
 — Niech ci służy!
 — Wielki Boże! — zawołał Aramis. — Wobec tego zapominam o swych utrapieniach. Na takiego konia wsiadłbym, gdyby mi nawet trzydzieście kul w ciele dolegało. Ach! na honor, jakie cudne strzemiona! Hola! Bazinie! chodźno tu natychmiast.
 Ponury i zbolały stanął Bazin w progu drzwi.