Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/412

 — Ach! — ozwał się Atos, — mówiąc w ten sposób, rozczulasz mię, i łzy gotowe popłynąć z mych oczu, jak wino z twoich antałków. No, gospodarzu, nie taki dyabeł straszny, jak się wydaje. Chodź tutaj; pogadamy.
 Oberżysta zbliżył się z niepokojem.
 — Chodź, powtarzam, i nie bój się — ciągnął dalej Atos. — W chwili, gdy miałem ci uiścić zapłatę, położyłem kieskę na stole.
 — Tak, jaśnie panie.
 — Kieska ta zawierała sześćdziesiąt pistolów. Gdzie ona jest obecnie?
 — W depozycie sądowym, jaśnie panie; oświadczono mi wówczas, że pieniądze te są fałszywe.
 — Postaraj się zatem, aby zwrócono kieskę, i weź sobie te sześćdziesiąt pistolów.
 — Ba! Jaśnie panu wiadomo przecie, że sąd nie wypuszcza już tego, co raz dostanie w swe ręce. Gdyby to jeszcze były istotnie fałszywe pieniądze, możnaby mieć jakąś nadzieję; na nieszczęście, są one prawdziwe sztuka w sztukę.
 — Ułóż się tedy z sądem, mój dobry człowieku. Mnie to już nic nie obchodzi. Pozatem zresztą nie mam ani grosza.
 — Czekajcie — przerwał d’Artagnan. — Gdzie jest koń Atosa?
 — W stajni.
 — Ile może być wart?
 — Pięćdziesiąt pistolów, co najwięcej.
 — O, nie, przyjacielu! wart jest osiemdziesiąt. Weź go sobie, i kwita!
 — Jakże to, d’Artagnanie? — zapytał Atos, — sprzedajesz mojego konia? sprzedajesz mojego Bajazeta? A na czemże pojadę na wojnę? na Grimaudzie?
 — Przyprowadziłem dla ciebie innego konia — odpowiedział d’Artagnan.
 — Innego?
 — Niezwykle wspaniałego! — zawołał oberżysta.
 — Skoro więc mam innego, piękniejszego i młodszego, zabieraj sobie starego i daj nam pić.
 — Jakiego wina panowie sobie życzą? — zapytał oberżysta z zupełnie już rozpogodzonem obliczem.