Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/414

tylko krótka błyskawica, bo zaraz stał się znowu ponurym i niepojętym, jak poprzednio.
 — To prawda — rzekł spokojnie, — nie kochałem nigdy.
 — Widzisz więc, człowieku o kamiennem sercu — mówił d’Artagnan, — że postępujesz niesłusznie, będąc tak bardzo surowym dla nas, którzy mamy serca wrażliwe.
 — Serca wrażliwe i zranione — dorzucił Atos.
 — Co mówisz?
 — Mówię, że miłość jest loteryą, a ten, kto wygrywa, zyskuje śmierć! Powinieneś się czuć szczęśliwym, drogi d’Artagnanie, że przegrałeś; chciej mi wierzyć. A jeżeli posłuchasz dobrej rady, staraj się przegrywać zawsze.
 — Zdawało mi się, że kocha mię tak bardzo.
 — Zdawało ci się.
 — Och, nie! Ona mię rzeczywiście kochała.
 — Dziecko! Niema człowieka, któryby nie wierzył w to, że jest przez kobietę kochany, jak niema człowieka, któryby nie był przez nią oszukiwany.
 — Z wyjątkiem ciebie, Atosie, ty bowiem nie miałeś nigdy ukochanej.
 — To prawda — odparł Atos po chwili milczenia; — nie miałem takiej nigdy, nigdy... Ale pijmy!
 — Będąc jednak takim filozofem, powinieneś mię pouczyć, wspomódz — mówił d’Artagnan. — Potrzebuję nauki i pociechy.
 — Pociechy? w czem? — W mojej niedoli.
 — Twoja niedola budzi śmiech we mnie — odpowiedział Atos, wzruszając ramionami. — Ciekawy jestem, cobyś powiedział, gdybym ci przytoczył pewną historyą miłosną.
 — Swoją?
 — Może któregoś z przyjaciół. Czyż to ci nie obojętne, czyją?
 — Mów więc, Atosie, proszę.
 — Pijmy, to będzie lepsze!
 — Pijmy i opowiadaj.
 — Niech i tak będzie — odrzekł Atos, wypróżniając