Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/423

zatem, na honor, nie lubię koni angielskich. Jeżeli zaś chodzi o to tylko, aby być rozpoznanym przez kogoś, to siodło wystarczy, bo jest wcale niepospolite. A zniknięcie konia łatwo wytłómaczyć jakąś wymówką. Do licha! wszakże koń jest śmiertelnem stworzeniem; przypuśćmy zatem, że mój dostał nosacizny lub parchów.
 D’Artagnan nie rozchmurzył czoła.
 — Przykro mi bardzo — mówił dalej Atos, — że widocznie zależy ci na tych zwierzętach... Bo nie koniec na tem mego opowiadania.
 — Cóż uczyniłeś jeszcze?
 — Po przegraniu mego własnego konia na dziewięć przeciw dziesięciu... widzisz, jaki los... przyszedł mi pomysł postawić na stawkę twojego.
 — Mam nadzieję, że zadowolniłeś się tylko pomysłem.
 — Bynajmniej; natychmiast wprowadziłem go w czyn.
 — Cóż to znaczy? — zawołał d’Artagnan z zaniepokojeniem.
 — Zagrałem o niego i również przegrałem.
 — Mojego konia?
 — Twojego konia... na siedem przeciwko ośmiu; brakło mi jednego punktu... Znasz odnośne przysłowie.
 — Atosie! ty nie masz chyba zdrowego rozumu?
 — Mój drogi, należało mi to powiedzieć wczoraj, gdy opowiadałem ci te głupie historye, a nie teraz. Przegrałem konia z całym rynsztunkiem... ze wszystkiem...
 — Ależ to okropne!
 — Posłuchaj! nie wiesz może, że jestem doskonałym graczem, o ile się nie gorączkuję. Ale w końcu gorączkuję się tak samo, jak przy piciu, i wskutek tego...
 — Ale o cóż mogłeś jeszcze grać, skoro ci już nic nie pozostało?
 — Powoli, powoli, mój przyjacielu! Pozostał nam jeszcze ten dyament, który błyszczy na twoim palcu, a który zauważyłem wczoraj.
 — Ten dyament? — zawołał żywo d’Artagnan, dotykając ręką pierścienia.
 — Ponieważ zaś jestem znawcą, sam bowiem posiadałem kilka podobnych, oceniłem go na tysiąc pistolów.
 — Spodziewam się — rzekł poważnie d’Artagnan,