Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/427

 Anglik obejrzał się ze zdumieniem, d’Artagnan zaś poruszony radością.
 — Tak jest — kończył Atos, — tylko cztery razy: raz u pana de Créquy; drugi raz u mnie w domu, na wsi, w zamku de..., kiedy posiadałem zamek; poraz trzeci u pana de Tréville, gdzie wywołał powszechne zdumienie; wreszcie poraz czwarty w szynkowni, gdzie sam wyrzuciłem dwie jedynki, przegrywając w ten sposób sto ludwików i kolacyę.
 — Odbierasz pan zatem swego konia? — zapytał Anglik.
 — Oczywiście — odparł d’Artagnan.
 — Nie pozwolisz mi się pan odegrać?
 — Jak pan sobie przypomina, w warunkach naszych nie było mowy o odgrywaniu się.
 — To prawda. Więc koń będzie zwrócony pańskiemu służącemu.
 — Przepraszam pana — rzekł Atos; — chciałbym powiedzieć na stronie jedno słówko memu przyjacielowi.
 — Proszę.
 Atos odciągnął na bok d’Artagnana.
 — Czego chcesz jeszcze, kusicielu? — zapytał go d’Artagnan, — może namówić mię, abym grał jeszcze, nieprawdaż?
 — Nie; chciałbym, abyś się zastanowił.
 — Nad czem?
 — Chcesz odebrać konia? czy tak?
 — Oczywiście.
 — To zła rachuba; ja wziąłbym sto pistolów. Wszak pamiętasz, że postawiłeś rzędy przeciwko koniowi lub stu pistolom, do wyboru.
 — Tak.
 — Ja wziąłbym sto pistolów.
 — Może; lecz ja wezmę konia.
 — I źle robisz, powtarzam. Cóż uczynimy, mając jednego konia na nas dwóch? Nie mogę przecie siąść za tobą z tyłu, bo wyglądalibyśmy, jak dwaj synowie Aymona po stracie swego brata. Nie możesz mię też tak upokorzyć, abym szedł pieszo obok ciebie jadącego, i to jadącego na tak wspaniałym rumaku. Ja nie wahałbym