Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/433

niedołęga Mousqueton pozwolił sobie wpakować kulę w takie miejsce, jakie zazwyczaj pokazuje się tylko aptekarzom. Nakazałem też surowo Mousquetonowi, aby na przyszłość nie dopuszczał do zranienia tych części ciała.
 — No, no! — oświadczył Atos, zamieniając porozumiewawczy uśmiech z d’Artagnanem i Aramisem, — widzę, że postępowałeś z tym biedakiem wspaniałomyślnie, jak przystoi na dobrego pana...
 — Krótko mówiąc — kończył Portos, — po zapłaceniu wszystkich kosztów pozostało mi jeszcze trzydzieści talarów.
 — Au mnie z dziesięć pistolów — oświadczył Aramis.
 — Oho! — mówił Atos, — zdaje mi się, że wobec tego jesteśmy Krezusami. Ileż pozostało tobie, d’Artagnanie, z tych stu pistolów?
 — Z tych stu pistolów? Przedewszystkiem dałem ci z nich pięćdziesiąt.
 — Tak sądzisz?
 — Cóż, do dyabła! zapomniałeś?
 — Ach, prawda, przypominam sobie.
 — Potem zapłaciłem sześć pistolów gospodarzowi.
 — Co za bydlę z tego oberżysty! I poco mu dałeś te sześć pistolów?
 — Wszakże sam prosiłeś mię o to.
 — Prawda! Jestem nazbyt dobry... Ostatecznie ileż ci zostaje?
 — Dwadzieścia pięć pistolów — odparł d’Artagnan.
 — Ja zaś — mówił Atos, dobywając trochę drobnej monety z kieszeni, — ja...
 — Ty nie masz nic.
 — Na honor! przynajmniej tak niewiele, że nie warto zadawać sobie trudu, aby to wliczać do ogólnej sumy.
 — Policzmy więc teraz, ile posiadamy razem. Ty, Portosie?
 — Trzydzieści talarów.
 — Aramis?
 — Dziesięć pistolów.
 — D’Artagnan?
 — Dwadzieścia pięć.
 — Wszystko razem wynosi zatem? — pytał Atos.