Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/482

spoglądając po raz pierwszy na dziewczynę z pewnem zajęciem.
 — Niestety, wiem.
 — A więc, zamiast żałować mnie, uczyniłabyś lepiej, gdybyś mi dopomogła pomścić się na twojej pani...
 — A w jaki sposób chcesz się pan pomścić?
 — Pragnę tryumfować nad nią... pragnę zastąpić mego rywala...
 — Do tego nigdy nie przyłożę ręki — oświadczyła żywo Ketty.
 — I dlaczegóż to?
 — Z dwóch powodów.
 — Z jakich?
 — Przedewszystkiem pani moja nie pokocha cię nigdy, panie kawalerze.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Uraziłeś ją pan w samo serce.
 — Ja? ja miałbym ją urazić? ja, który od pierwszej chwili poznania wiję się u jej stóp, jak niewolnik? Wytłómacz mi te słowa, dziewczyno! błagam cię!...
 — Mogłabym wytłómaczyć je tylko temu człowiekowi, któryby zajrzał w głąb mojego serca.
 D’Artagnan spojrzał ponownie na Ketty. Młoda dziewczyna była tak świeża i piękna, że niejedna księżniczka oddałaby koronę za taką urodę.
 — Ketty! — rzekł, — będę czytał w twem sercu, jeżeli mi tylko pozwolisz na to; bądź pewna, moje dziecię.
 I wycisnął na jej ustach gorący pocałunek, od którego biedna dziewczyna zaczerwieniła się jak wiśnia.
 — Nie! nie! — wołała Ketty, — pan mię nie kochasz! pan kochasz moją panią; wszakże sam powiedziałeś to przed chwilą...
 — I dlatego nie chcesz mi wyjawić drugiego powodu?
 — Drugim powodem — mówiła Ketty, ośmielona zarówno pocałunkiem, jak wyrazem oczu młodego człowieka, — drugim powodem jest to, że w miłości każdy człowiek myśli przedewszystkiem o sobie...
 Teraz dopiero przypomniał sobie d’Artagnan owe powłóczyste spojrzenia Ketty, owe spotkania z nią na schodach, w przedpokoju, w krużgankach pałacu, owe mu=