Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/485

letności władanie majątkiem pozostawałoby w rękach pani.
 D’Artagnan, słysząc, jak ta słodka istota niekrępowanym już teraz szorstkim głosem odzywa się o nim gniewnie, że nie zabił człowieka, otaczającego ją przyjaźnią, przejęty był zgrozą.
 — Dawno już — mówiła dalej milady — byłabym się pomściła na nim, gdyby nie to, że kardynał nakazał mi go ochraniać.
 — Ale zato nie oszczędziła pani przynajmniej tej młodej kobiety, którą tak kochał...
 — Ach! tej kupcowej z ulicy Grabarzy? Zdaje mi się, że już zapomniał o jej istnieniu, i zemsta moja przestała być zemstą.
 Zimny pot pokrył czoło d’Artagnana: ta kobieta była poprostu potworem!
 Chciał podsłuchiwać dalej, ale, na nieszczęście, przebieranie już się skończyło.
 — Możesz teraz odejść — rzekła milady. — Jutro rano postaraj się otrzymać odpowiedź na list, który ci dałam.
 — List do pana de Wardes? — spytała Ketty.
 — Tak jest, do pana hrabiego de Wardes.
 — Otóż to! — zauważyła Ketty, — na niego patrzy pani wcale inaczej, aniżeli na tego biednego pana d’Artagnana...
 — Możesz odejść — rzekła milady. — Nie lubię uwag.
 D’Artagnan usłyszał, jak drzwi od sypialni się zamknęły i jak milady przekręciła dwukrotnie klucz w zamku. Ketty bardzo ostrożnie zamknęła również od swojej strony drzwi na klucz, d’Artagnan zaś wyszedł z szafy.
 — Mój Boże! — rzekła do niego szeptem Ketty, — co się z panem dzieje? jesteś pan tak strasznie blady...
 — Wstrętna istota! — szepnął d’Artagnan.
 — Cicho! cicho! — mówiła Ketty. — Tylko cienka ściana dzieli nas od pokoju milady; słychać tam każde słowo, jakie się tutaj wymawia.
 — Właśnie dlatego ani myślę stąd wychodzić — oświadczył d’Artagnan.
 — Jakto? — spytała Ketty, oblewając się rumieńcem.
 — A raczej wyjdę, ale... nieco później.