Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/514

 Na ustach milady pojawił się dziwny uśmiech.
 — Więc kochasz pan mnie? — zapytała.
 — Zaliż potrzeba to mówić? czyż pani sama tego nie widzi?
 — Tak jest. Ale wiadomo panu, że im bardziej harde jest jakieś serce, tem trudniej się je zdobywa...
 — Och! nie przerażają mię żadne zgoła trudności — odparł d’Artagnan; — lękam się jedynie niepodobieństw.
 — Prawdziwa miłość nie zna niepodobieństw — oświadczyła milady.
 — Nie zna?
 — Tak! — odpowiedziała.
 — Do licha! — pomyślał d’Artagnan, — śpiewka zmieniła się. Czyżby kapryśna pani zakochała się we mnie naprawdę i była skłonną obdarzyć mię szafirem, podobnym temu, jaki był przeznaczony dla hrabiego de Wardes, a dostał się mnie dzięki ciemnościom nocy?...
 D’Artagnan przysunął szybko swe krzesło ku milady.
 — Czemże mi pan dowiedziesz tej miłości, o jakiej mówisz? — pytała.
 — Wszystkiem, czego pani zażądasz odemnie. Czekam rozkazu i jestem gotów na jego spełnienie!
 — Na wszystko?
 — Tak jest, na wszystko! — rzekł z mocą d’Artagnan, wiedząc z góry, że przez to przyrzeczenie ryzykuje niezbyt wiele.
 — Zatem pomówmy nieco — rzekła milady, sama przysuwając się teraz ku niemu.
 — Słucham panią.
 Milady milczała przez chwilę, jakgdyby namyślając się, poczem rzekła wprost:
 — Mam wroga...
 — Pani? — zawołał d’Artagnan z udanem zdziwieniem. — Czyż to możliwe, na Boga? Pani? tak piękna i dobra?...
 — Mam śmiertelnego wroga.
 — Doprawdy?
 — Wroga, który znieważył mię tak okrutnie, że między nami może być tylko walka na śmierć i życie. Czy