Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/516

 — Pragną jednej tylko nagrody, wiesz pani o tem dobrze... nagrody, która byłaby godna i ciebie i mnie.
 I mówiąc to, przytulił ją tkliwie do siebie.
 Nie opierała się prawie.
 — Chcesz pan wziąć nagrodę z góry? — rzekła ze śmiechem.
 — Ach! — zawołał d’Artagnan, opanowany w tej chwili namiętnością, jakiej kobieta ta nie przestała w nim budzić. — Ach! nieprawdopodobnem wydaje mi się moje szczęście i lękam się, aby nie znikło nagle, niby marzenie senne, więc staram się jak najszybciej zamienić je w rzeczywistość.
 — Trzeba najpierw na to szczęście zasłużyć.
 — Jestem na rozkazy pani — oświadczył d’Artagnan.
 — Czy naprawdę? — spytała, pragnąc uspokoić resztę swych wątpliwości.
 — Wymień nazwisko niegodziwca, z powodu którego te cudne oczy zalały się łzami.
 — Któż panu powiedział, że płakałam? — zapytała.
 — Zdawało mi się...
 — Kobiety takie, jak ja, nie płaczą — oświadczyła.
 — Tem lepiej! Jakże się więc ten człowiek nazywa?
 — Nie zapominaj pan, że to nazwisko jest moją tajemnicą.
 — A jednak muszę je poznać.
 — Tak jest... I zwierzenie to jest właśnie dowodem, jak bardzo ci ufam.
 — Uszczęśliwiasz mię, pani. Któż to jest tedy?
 — Znasz go pan.
 — Istotnie?
 — Tak jest.
 — Może to któryś z moich przyjaciół? — pytał d’Artagnan, aby tem silniejszą obudzić wiarę w swą nieświadomość.
 — A gdyby to był istotnie pański przyjaciel, czy zawahałbyś się pan? — zawołała milady, a błysk złowrogi uderzył z jej oczu.
 — Nie! nawet, gdyby to był mój brat rodzony! — odpowiedział d’Artagnan z udanym zapałem.