Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/524

 — I dlaczegóż to?
 — Ponieważ ja jeden wiem...
 — Co?
 — Że nie jest on winien względem ciebie w tym stopniu, jak ci się to wydaje.
 — Doprawdy!? — zawołała milady z pewnem zaniepokojeniem. — Wytłómacz swoje słowa dokładniej, gdyż istotnie nie pojmuję, co znaczą.
 I spojrzała na d’Artagnana, trzymającego ją w objęciach, rozszerzonemi źrenicami, w których zapaliły się jakieś błyski.
 — Jestem człowiekiem prawym — oświadczył d’Artagnan, postanowiwszy nareszcie odkryć karty, — i odkąd zdobyłem twoją miłość... a tego mogę być pewnym, nieprawdaż?...
 — Tak jest. Ale mów dalej.
 — Otóż jestem w tej chwili jakby odrodzony duchowo i... cięży mi pewne wyznanie.
 — Wyznanie?!
 — Gdybym wątpił w twoją miłość, nie powiedziałbym ci tego. Ale ty mię kochasz, piękna moja kochanko! kochasz?...
 — Nie powinieneś w to wątpić.
 — Gdybym więc, powodowany miłością, zawinił czemś względem ciebie, przebaczyłabyś mi?
 — Być może.
 Z możliwie najsłodszym uśmiechem chciał d’Artagnan zbliżyć swe wargi do ust milady, — lecz ona odepchnęła go.
 — Chcę usłyszeć to wyznanie — rzekła blednąc. — Czemże względem mnie zawiniłeś?
 — W ubiegły czwartek naznaczyłaś hrabiemu de Wardes schadzkę w tym samym pokoju, nieprawdaż?
 — Ja?... Bynajmniej.
 Milady wypowiedziała te słowa tak stanowczym głosem i z tak pewnym siebie wyrazem twarzy, że, gdyby d’Artagnan nie miał bezwzględnej pewności, musiałby się zachwiać w swem przekonaniu.
 — Nie kłam, mój śliczny aniele — rzekł, śmiejąc się, — bo na nic się to nie przyda.