Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/532

 — A zatem? — pytał Atos niecierpliwie.
 — A zatem — rzekł d’Artagnan, pochylając się ku przyjacielowi i szepcąc mu do ucha, — zatem... milady jest napiętnowana na ramieniu kwiatem lilii.
 — Ach! — krzyknął muszkieter, jakgdyby ugodzony kulą w samo serce.
 — Powiedz mi — ciągnął dalej d’Artagnan, — czy jesteś tego pewny, że „tamta“ nie żyje?
 — „Tamta“? — powtórzył Atos tak cicho, że d’Artagnan ledwie go dosłyszał.
 — Tak, tamta, o której opowiadałeś mi kiedyś w Amiens.
 Atos westchnął głęboko i ukrył głowę w dłoniach.
 — Ta jest kobietą, mogącą liczyć dwadzieścia sześć do dwudziestu ośmiu lat — rzekł d’Artagnan.
 — Ma jasne włosy, nieprawdaż? — pytał Atos.
 — Tak jest.
 — Oczy jasno-niebieskie, dziwnie przejrzyste; rzęsy i brwi czarne?
 — Tak.
 — Wysoka, dobrze zbudowana? Z lewej strony brak jej jednego zęba?
 — Tak, istotnie.
 — Kwiat lilii mały, czerwonawy, jakby zatarty przez używanie maści, którą przykładano?
 — Tak.
 — Mówiłeś jednak, że jest Angielką...
 — Nazywają ją „milady“. Lecz równie dobrze może być pochodzenia francuskiego. Lord de Winter jest tylko jej szwagrem.
 — Muszę ją zobaczyć, d’Artagnanie.
 — Strzeż się, Atosie! strzeż się! Chciałeś ją zabić kiedyś, ale możesz się sam na śmierć narazić... Ona nie chybi z pewnością...
 — Nie odważy się nic powiedzieć mi o tej sprawie, gdyż w ten sposób zdradziłaby się sama.
 — Ona jest zdolna do wszystkiego! Nie widziałeś jej nigdy w przystępie wściekłości?
 — Nie — odparł Atos.
 — To tygrysica! pantera! Ach, Atosie! obawiam się, czym nie ściągnął na nasze głowy straszliwej zemsty!