Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/584

 — Dobrze! — przerwał Atos, — dobrze, mój drogi Aramisie! Znamy twoje religijne powołanie...
 — Jestem muszkieterem tylko chwilowo — odparł z pokorą Aramis.
 — Zdaje się, że już dawno nie otrzymał wiadomości od swej kochanki — zauważył pod nosem Atos. — Lecz nie zwracajmy na to uwagi; wszak znamy się na tem dobrze...
 — Otóż — oświadczył Portos — byłby tu jeden bardzo prosty środek.
 — Jaki? — spytał d’Artagnan.
 — Mówicie, że znajduje się w klasztorze?
 — Tak jest.
 — Gdy się tedy skończy oblężenie, porwiemy ją z tego klasztoru.
 — Przedewszystkiem jednak trzebaby wiedzieć, w którym ją klasztorze umieszczono.
 — Hm! to prawda — mruknął Portos.
 — Czy nie przypuszczasz jednak, drogi d’Artagnanie, że to z woli królowej umieszczono ją w murach klasztornych, jako w najpewniejszem schronieniu? — spytał Atos.
 — Tak sądzę.
 — Więc Portos dopomoże nam najprędzej odszukać ją.
 — A to jakim sposobem?
 — Za pośrednictwem swojej margrabiny, księżnej czy też księżniczki krwi królewskiej, która zapewne ma wielkie wpływy.
 — Sza! — zawołał Portos, kładąc palec na ustach. — Zdaje mi się, że należy ona do stronników kardynała i wskutek tego nie może wiedzieć o niczem.
 — Skoro tak — odezwał się Aramis, — ja podejmuję się wywiedzieć o wszystkiem.
 — Ty, Aramisie? — zawołali równocześnie trzej przyjaciele. — A jakimże to sposobem zdobędziesz te wiadomości?
 — Dowiem się przez jałmużnika królowej, z którym łączą mię związki przyjaźni — odparł Aramis, rumieniąc się.
 Zadowoleni z tego postanowienia, spożywszy swój