Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/636

 Atos milczącym gestem wyraził mu swe zadowolenie i, wskazawszy rodzaj strzelnicy, polecił stanąć na straży, a dla uprzyjemnienia mu nudów pozwolił zabrać bochenek chleba, dwa kotlety i butelkę wina.
 — Siadajmy „do stołu“ — rzekł do towarzyszów.
 Czterej przyjaciele usiedli na ziemi, krzyżując nogi, jak Turcy.
 — Teraz zaś — ozwał się d’Artagnan, — skoro się już nie potrzebujesz obawiać, by ktoś nas podsłuchał, mam nadzieję, że wyjawisz swą tajemnicę.
 — Sądzę, panowie, że zapewniłem wam równocześnie przyjemność i sławę — mówił Atos. — Odbyliście, dzięki mnie, miłą przechadzkę, a teraz oto oczekuje nas doskonałe śniadanie... Tam zaś, w oddali, jak możecie zauważyć poprzez strzelnice, stoi pięciuset ludzi, którzy patrzą na nas, jak na szaleńców lub bohaterów... albowiem te dwa rodzaje niedołęgów są bardzo podobne do siebie...
 — Ale jakże z tą tajemnicą? — dopytywał się d’Artagnan.
 — Otóż... wczoraj wieczorem widziałem się z milady — zaczął Atos.
 D’Artagnan w tej właśnie chwili podnosił szklankę do ust, ale na słowo „milady“ ręka zadrżała mu tak gwałtownie, że postawił szybko szklankę na ziemi, aby nie rozlać jej zawartości.
 — Widziałeś swoją...
 — Sza! — przerwał mu Atos; — zapominasz, drogi przyjacielu, że ci panowie nie są wtajemniczeni w moje rodzinne sprawy... Widziałem milady.
 — Gdzie? — pytał d’Artagnan.
 — Mniej-więcej o dwie mile stąd, w oberży pod Czerwonym Gołębnikiem.
 — No, to jestem zgubiony — rzekł d’Artagnan.
 — Nie, jeszcze nie! — odparł Atos, — bo właśnie w tej chwili milady opuszcza prawdopodobnie brzegi Francyi.
 D’Artagnan odetchnął głęboko.
 — Ale ostatecznie któż to jest ta milady? — zapytał Portos.