Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/653

 — Albo piętnastu.
 — A ilu zmiażdżyliśmy?
 — Ośmiu czy dziesięciu.
 — Sami zaś nie otrzymaliśmy najdrobniejszej nawet rany. Ale cóż to, d’Artagnanie? co ci się stało? twoja ręka krwawi? — Drobnostka — odparł d’Artagnan.
 — Dosięgła cię może jakaś zabłąkana kula?
 — Bynajmniej.
 — Więc cóż się stało?
 Wspominaliśmy już, że Atos kochał d’Artagnana, jak syna; ponury ten i twardy człowiek okazywał niekiedy młodzieńcowi iście rodzicielską czułość.
 — Drobne zadraśnięcie — odpowiedział d’Artagnan. — Ręka dostała się pomiędzy kamienie, i pierścień, a właściwie dyament, przeciął mi skórę.
 — Otóż widzisz, mój panie, jaką to odnosi się korzyść, strojąc ręce dyamentami — rzekł pogardliwie Atos.
 — Jakto? — zawołał Portos, — posiada dyament i uskarża się na brak pieniędzy?
 — Prawda! — zauważył Aramis.
 — Nareszcie i Portos poddaje nam dobrą myśl — dodał Atos.
 — Oczywiście — mówił Portos, zadowolony z pochwały. — Skoro posiada dyament, niech go spienięży.
 — Ależ to dyament od królowej! — bronił się d’Artagnan.
 — Tem bardziej — rzekł Atos. — Niema nic słuszniejszego, jak to, że królowa ocala księcia Buckinghamskiego, swego kochanka; niema nic moralniejszego, że królowa ocala nas, swoich przyjaciół... Trzeba sprzedać dyament. Jak się na to zapatruje ksiądz dobrodziej? Nie pytam Portosa o zdanie, bo już je wyraził.
 — Myślę — oświadczył Aramis, rumieniąc się, — że, skoro pierścień ten nie pochodzi od kochanki i nie jest zakładem miłości, posiada on jedynie wartość pieniężną.
 — Mój drogi, przemawiasz, jak uosobiona teologia. Więc twojem zdaniem?...
 — Należy sprzedać pierścień — odpowiedział Aramis.