Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/747

 Felton, przeszedłszy się po korytarzu, odszedł, nie zaglądając tym razem do jej pokoju.
 Nastąpiła wreszcie północ, a wraz z nią zmiana straży. Od tej chwili milady oczekiwała niecierpliwie nadejścia Feltona. Jakoż po upływie dziesięciu minut posłyszała jego kroki.
 Podszedł do pełniącego straż żołnierza i rzekł:
 — Pod żadnym pozorem nie oddalaj się od tych drzwi. Pamiętaj, że poprzedniej nocy milord ukarał żołnierza, który na chwilę opuścił swój posterunek, i nie usprawiedliwiło go nawet to, że ja sam podczas jego nieobecności stanąłem na straży.
 — Wiem o tem — odpowiedział żołnierz.
 — Zalecam ci jak największą baczność. Ja sam — dodał — wejdę jeszcze raz do pokoju tej kobiety, gdyż wiem, że nosi się z samobójczymi zamiarami, i mam rozkaz czuwania nad nią.
 — Dobrze! — szepnęła milady. — Surowy purytanin zaczyna kłamać.
 Żołnierz w odpowiedzi na oświadczenie Feltona zaśmiał się głośno.
 — Do licha, mój poruczniku! — rzekł, — rozkazy tego rodzaju nie są nieszczęściem, zwłaszcza, jeżeli milord polecił ci otoczyć ją opieką nawet... w łóżku.
 Felton zarumienił się. W innych okolicznościach za podobne żarciki byłby złajał żołnierza, — ale nieczyste. sumienie odzywało się w nim nazbyt głośno, by usta odważyły się przemówić.
 — Bądź gotów na moje zawołanie — rzekł, — a gdyby kto nadchodził, zawiadomisz mnie.
 — Dobrze, poruczniku — odparł żołnierz.
 Gdy Felton wszedł do pokoju, milady powstała z krzesła.
 — Jesteś więc — rzekła.
 — Przyrzekłem, że przyjdę — odpowiedział Felton, — i dotrzymuję słowa.
 — Ale przyrzekłeś mi jeszcze coś innego.
 — Co? na Boga! — zawołał młody człowiek, który, mimo panowania nad sobą, uczuł, że kolana chwieją się pod nim, a zimny pot występuje na czoło.