Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/773

 — Złoto, o ile je posiadasz.
 — Owszem; na szczęście, pozostawiono mi to, co miałam przy sobie.
 — Tem lepiej. Ja bowiem wydałem wszystkie swoje pieniądze na wynajęcie barki.
 — Weź więc to — rzekła milady, podając mu kieskę, pełną luidorów.
 Felton wziął woreczek i rzucił go na dół pod mur.
 — A teraz chodź — rzekł cicho.
 — Jestem gotowa.
 I milady stanęła na krześle, a przesunąwszy się do połowy ciała przez otwór, spostrzegła, że młody oficer wisi nad przepaścią na sznurowej drabince.
 Na ten widok dreszcz wstrząsnął nią całą. Poraz pierwszy w życiu ulękła się, jak prawdziwa kobieta.
 — Spodziewałem się tego — rzekł Felton, dostrzegłszy trwogę w oczach milady.
 — To nic, to nic! — szeptała, — zejdę z zamkniętemi oczyma.
 — Czy ufasz mi całkowicie? — spytał Felton.
 — Och! pytasz jeszcze?!
 — Daj mi więc ręce i złóż nakrzyż.
 Milady podała ręce, a Felton związał je w kostkach chustką i następnie powyżej chustki sznurem.
 — Poco to? — zapytała milady, zdziwiona.
 — Zarzuć mi teraz ręce na szyję i nie obawiaj się niczego.
 — Ach, Feltonie! stracisz równowagę, i oboje runiemy w przepaść.
 — Bądź spokojna; jestem marynarzem.
 Nie było chwili do stracenia. Milady założyła ręce na szyję młodego człowieka i pozwoliła mu wyciągnąć się przez okno.
 Felton powoli, krok za krokiem, począł schodzić po drabince ze swym żywym ciężarem, a huragan bujał ich ciałami w powietrzu.
 Nagle młody oficer zatrzymał się.
 — Co się stało? — zapytała milady.
 — Cicho! — szepnął Felton. — Słyszę odgłos czyichś kroków.