Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/775

łupina orzecha, młody człowiek dobrnął do niego szczęśliwie i, oddawszy milady w ręce wioślarzy, sam wskoczył do barki.
 — Odbijać! — zakomenderował — i wiosłować żywo!
 Czterej marynarze chwycili za wiosła, i barka, skacząc po wzburzonych falach, oddaliła się od zamku.
 Noc czarna osłoniła płynących, i w ciemnościach nie można było niemal rozróżnić krańców statku, — tem bardziej więc trudno było przypuszczać, aby łódź mogła być dostrzeżoną z wybrzeża.
 Wkrótce przed oczyma płynących zarysowała się na morzu jakaś ogromna czarna masa.
 Był to okręt.
 Podczas, gdy barka zbliżała się ku niemu całym wysiłkiem ramion czterech wioślarzy, Felton rozwiązał sznur i chustkę, krępującą ręce milady, a następnie, zaczerpnąwszy z morza trochę wody, bryznął nią na twarz omdlałej.
 Milady westchnęła i otworzyła oczy.
 — Gdzie jestem? — zapytała.
 — Jesteś ocalona — odrzekł młody oficer.
 — Och! ocalona! ocalona! Tak! widzę niebo, widzę morze! I to powietrze, którem oddycham, mówi mi o wolności... Dzięki ci, Feltonie! dzięki!
 Młodzieniec przytulił ją do piersi.
 — Ale co się dzieje z mojemi rękami? — pytała milady. — Mam wrażenie, jakgdyby były pogruchotane w kostkach.
 Istotnie ręce milady zdrętwiały zupełnie, i ledwie mogła je podnieść.
 Felton obejrzał piękne te ręce i rzekł z rozrzewnieniem:
 — Niestety! nie można było tego uniknąć.
 — Och! nic to strasznego! — zawołała milady. — Teraz przypominam już sobie wszystko!
 Rozejrzała się dokoła.
 Tam leży — rzekł Felton, trącając nogą — worek z pieniędzmi.
 Gdy się zbliżono do okrętu, majtek, stojący na straży, odezwał się; z barki odpowiedziano.