Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/816

myślny traf, który idzie z tamtym w parze. Pan kardynał narodził się widocznie pod szczęśliwą gwiazdą.
 — Wyobraź więc sobie moje zdumienie, gdy znalazłam się oko w oko z tą kobietą.
 — Czy ona cię zna?
 — Nie.
 — Więc uważa cię za obcą?
 Milady uśmiechnęła się.
 — Jestem już najlepszą jej przyjaciółką.
 — Na honor! — zawołał Rochefort, — tylko ty, droga hrabino, potrafisz dokazywać takich cudów.
 — I doskonale się złożyło, panie kawalerze — odparła milady. — Bo czy wiesz, co się tu przygotowuje?
 — Nie.
 — Jutro lub pojutrze przybędą tu po nią z rozkazem królowej.
 — Doprawdy? I któż tu ma przybyć?
 — D’Artagnan ze swymi przyjaciółmi.
 — Hm! ci ludzie postępują tak, że ostatecznie będziemy zmuszeni posłać ich do Bastylii.
 — Dlaczego dotychczas nie uczyniono jeszcze z nimi tego?
 — Bo pan kardynał ma do nich jakąś dziwną słabość, której pojąć nie mogę.
 — Doprawdy?
 — Tak jest.
 — A zatem powiedz mu, Rocheforcie, że ci czterej ludzie podsłuchali naszą rozmowę w gospodzie pod „Czerwonym gołębnikiem“; powiedz, że po jego odjeździe jeden z nich wrócił i wydarł mi przemocą dokument, którym mię Jego Eminencya obdarował; powiedz, że to oni właśnie zawiadomili lorda Wintera o mojej podróży do Anglii i usiłowali udaremnić moje posłannictwo, tak samo, jak pokrzyżowali sprawę zapinek dyamentowych; powiedz mu, że z pośród tych czterech ludzi najniewygodniejsi są dla nas dwaj, mianowicie d’Artagnan i Atos, trzeci zaś, Aramis, jest kochankiem pani de Chevreuse, i temu należy darować życie, bo wobec tego, że znamy jego tajemnicę, może on nam być jeszcze użyteczny; czwarty z nich, Portos, jest głupcem, nie-