Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/821

XV.

KROPLA WODY.

 Zaledwie wyszedł Rochefort, pani Bonacieux wróciła do pokoju miiady i zastała ją rozpromienioną.
 — I cóż? — rzekła. — Stało się zapewne to, czego się obawiałaś; wysłańcy kardynała przybędą po ciebie dzisiaj albo jutro?
 — Któż ci to powiedział, moje dziecko? — zapytała milady.
 — Słyszałam z własnych ust tego pana.
 — Usiądź tu przy mnie — rzekła milady i usadziła panią Bonacieux na krześle. — Poczekaj jednak; przekonam się, czy kto pod drzwiami nie podsłuchuje.
 I podeszła ku drzwiom, otworzyła je, zajrzała w głąb korytarza, a wróciwszy, usiadła obok pani Bonacieux.
 — Na co te wszystkie środki ostrożności?
 — Zaraz się dowiesz. Otóż rolę swoją odegrał doskonale! — rzekła.
 — Kto taki?
 — Ten, który się przedstawił przeoryszy, jako wysłannik kardynała.
 — Więc on grał tylko rolę wysłannika?
 — Tak jest, moje dziecko.
 — I ten człowiek nie jest...
 — Ten człowiek — przerwała milady, zniżając głos — jest moim bratem.
 — Twoim bratem? — zawołała z ciekawością pani Bonacieux.
 — Tak. Tobie jednej tylko powierzam tę tajemnicę, moje dziecko; jeżeli wyjawisz ją komukolwiek, zgubisz mię bezpowrotnie, a może i siebie w dodatku.
 — Och! Boże mój! Boże!