Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/829

jeźdźców; jeden z nich wyprzedzał innych o dwie długości konia.
 Milady wydała stłumiony okrzyk: w przodującym jeźdźcu poznała d’Artagnana.
 — Och! Boże mój! Boże! — wołała pani Bonacieux. — I cóż? kto jedzie?
 — Mundury gwardyi pana kardynała! Mierna ani chwili do stracenia! — krzyknęła milady. — Uciekajmy!
 — Tak! uciekajmy! — powtórzyła pani Bonacieux.
 Ale przestrach tak ją przykuł do miejsca, że nie mogła postąpić ani kroku; nogi uginały się pod nią.
 — Chodź! chodź! — krzyczała milady, usiłując pociągnąć młodą kobietę za ramię. — Możemy jeszcze uciec przez ogród; mam klucz. Ale spieszmy się, bo za pięć minut będzie już zapóźno!
 Pani Bonacieux postąpiła dwa kroki i upadła na kolana.
 Milady usiłowała ją podnieść, chcąc wynieść ją na rękach, lecz nie mogła poradzić.
 W tej chwili rozległ się turkot powozu, i jednocześnie huknęły dwa czy trzy strzały.
 — Po raz ostatni cię pytam, czy chcesz iść ze mną? — wołała milady.
 — Och, Boże! mój Boże! Widzisz przecie, że brak mi sił, że nie mogę postąpić kroku... Uciekaj sama.
 — Ja miałabym uciec sama?! zostawić cię tutaj? Nie! nigdy! — wołała milady.
 Nagle wyprostowała się, i groźny błysk rozświetlił jej oczy; podbiegła do stołu i, niepostrzeżenie wsypawszy w kieliszek pani Bonacieux ze swego pierścienia różowe ziarnko, które rozpuściło się natychmiast, ujęła pewną ręką kieliszek i rzekła do nieszczęsnej pani Bonacieux:
 — Pij! to wino doda ci sił!
 Przytknęła kieliszek do ust młodej kobiety, która odruchowo go wypiła.
 — Och! nie w ten sposób zamierzałam się zemścić! — rzekła milady z piekielnym uśmiechem, stawiając kieliszek na stole. — Ale trudno! trzeba czynić to, co można...
 I rzekłszy to, wybiegła z pokoju.