Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/831

powiedziała, że była twoją przyjaciółką, d’Artagnanie... której opowiadałeś wszystkie moje cierpienia...
 — Jej nazwisko? jej nazwisko, na Boga!? czy nie znasz jej nazwiska? — wołał d’Artagnan.
 — Zaraz... słyszałam je... zaraz... Ale to dziwne... Och, Boże! w głowie mi się kręci... ciemno mi w oczach...
 — Chodźcie tu, przyjaciele! — zawołał d’Artagnan. — Patrzcie! ręce ma lodowato-zimne... mdleje... Wielki Boże! traci przytomność!
 Podczas gdy Portos wolał o pomoc, Aramis podszedł do stołu, by wziąć szklankę wody. Ale zatrzymał się, zauważywszy straszny wyraz twarzy Atosa, który z włosem zjeżonym stał przed stołem i rozszerzonemi przerażeniem źrenicami wpatrywał się w jeden z kieliszków. Zrodziło się w nim straszne podejrzenie...
 — Nie! — szeptał, — to niemożliwe! Bóg nie dopuściłby podobnej zbrodni!
 — Wody! — wołał d’Artagnan, — dajcie mi tu wody!
 — Nieszczęśliwa! nieszczęśliwa! — szeptał Atos złamanym głosem.
 Pani Bonacieux pod wpływem pocałunków d’Artagnana otwarła na chwilę oczy.
 — Odzyskuje przytomność! — wołał d’Artagnan. — Boże, dzięki ci!
 — Pani! — zwrócił się do niej Atos, — powiedz mi, na Boga! kto pił z tego próżnego kieliszka?
 — Ja... — odpowiedziała młoda kobieta słabnącym głosem.
 — A kto nalewał ci wino?
 — Ona.
 — Co za „ona“?
 — Ach! przypominam sobie teraz — odparła pani Bonacieux; — hrabina Winter...
 Czterej przyjaciele jednogłośnie powtórzyli z przerażeniem to nazwisko, lecz głos Atosa górował ponad innymi.
 Tymczasem piękne lica pani Bonacieux poczęły sinieć, i porwały ją straszne boleści; dysząc ciężko, upadła w ramiona Portosa i Aramisa.
 D’Artagnan z niedającą się opisać rozpaczą pochwycił Atosa za rękę.