Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/93

 Ale d’Artagnan nie ruszył się z miejsca.
 — Jesteś naprawdę dzielnym chłopcem — rzekł Atos, ściskając rękę młodzieńca.
 — No, naprzód! niema na co czekać! — powtórzył Jussac.
 — Zaraz — odpowiedzieli Portos i Aramis, — zobaczymy jeszcze, jak to będzie.
 — Jesteś pan wzorem wspaniałomyślności — oświadczył Atos.
 Ale wszyscy trzej myśleli o młodości d’Artagnana i liczyli się z jego brakiem doświadczenia.
 — Jest nas tylko trzech, z których jeden ranny, i prócz nas dzieciak — powtórzył Atos, — a tem nie mniej będą się chełpili, że było nas czterech.
 — Zapewne, ale znowu cofnąć się... — odparł Portos.
 — To trudno — wyrzekł Atos.
 D’Artagnan zrozumiał ich wahanie.
 — Więc w każdym razie wypróbujcie mnie, panowie — rzekł, — a przysięgam na honor, że nie ustąpię z placu, jeżeli zostaniemy pokonani.
 — Jak się zowiesz, mój zuchu? — spytał Atos.
 — D’Artagnan, panie.
 — Dobrze więc! Atos, Portos, Aramis i d’Artagnan naprzód! — krzyknął Atos.
 — Zatem, panowie, cóż postanawiacie ostatecznie? — zapytał po trzeci Jussac.
 — Już postanowiliśmy — odpowiedział Atos.
 — A mianowicie? — pytał Jussac.
 — Chcemy mieć zaszczyt zmierzyć się z wami — odpowiedział Aramis, uchylając kapelusza jedną ręką, a drugą dobywając szpady.
 — Zatem stawiacie opór? — krzyknął Jussac.
 — Tam do licha! czy to pana dziwi?
 I równocześnie dziewięciu przeciwników uderzyło na siebie z zaciekłością, co jednak nie wykluczało stosowania pewnej metody.
 Atos natarł na niejakiego Cahusaca, faworyta kardynała, Portos zaatakował Bicarata, a Aramis stanął wobec dwóch przeciwników.