Strona:PL Dumas - W pałacu carów.djvu/71

cera, pocierając ręce, — moje rapiry, a żwawo! No, zobaczymy, mój panie fanfaronie!
 — Jak waszą wysokość każe mi?
 — Pragnę, abyś pan mnie tuszował dziesięć razy. Panu się pewno zdaje, że idziesz na pewniaka?
 — Przybyłem tu po to, wasza wysokości, aby się oddać do dyspozycji waszej wysokości. Proszę rozkazywać.
 — Doskonale. Bierz pan ten napis i zaczynamy.
 — Pan trwa przy swojem, wasza wysokości?
 — Tak. Sto razy, ba nawet tysiąc razy!
 — W takim razie jestem do usług.
 — Zatem pan musisz mnie tuszować dziesięć razy, — oświadczył wielki książę, atakując mnie czy słyszysz pan? dziesięć razy. — Nie ustąpię panu ani jednego razu.
 Nie bacząc na rozkaz Wielkiego Księcia, ja tylko parowałem jego ciosy, ale sam nie napadałem.
 — Posłuahaj pan! — zawołał Wielki Książę, zaczynając gorączkować się, — zaczynam myśleć że pan mnie oszczędzasz... Nie wolno... Nie wolno...
 Twarz mu się zaczerwieniła, a oczy nabiegły krwią.
 — Dobrze. Ale gdzież jest dziesięć ciosów?
 — Wasza Wysokości, szacunek...
 — ldź pan do djabła ze swoim szacunkiem! Tuszuj mnie pan natychmiast!
 Skorzystałem z pozwolenia i raz po raz tuszowałem go trzykrotnie.
 — Bajecznie, — zawołał — ale pozwól pan.,. Otóż i ja pana tuszuję!
 — Przypuszczam, że Wasza Wysokość nie oszczędzą mnie wcale, a przeto muszę odpowiedzieć na cios...
 — Proszę, proszę...