Strona:PL Dumas - W pałacu carów.djvu/72

 Tuszowałem go jeszcze cztery razy, on mnie tylko raz jeden.
 — A masz! — krzyknął wesoło Wielki Książę. — Czy widziałeś? — zwrócił się do swego adjutanta. — Tuszowałem go dwa razy przeciwko siedmiu...
 — Przepraszam Wasza Wysokości, dwa razy przeciwko dziesięciu, — rzekłem, znowu napadając na niego. — Otóż jest ósmy raz, dziewiąty... dziesiąty. Jesteśmy skwitowani!
 — Świetnie! — krzyknął Wielki Książę. — Czy może władasz pan tak samo dobrze szablą, jak rapirem?
 — Sądzę, że tak, Wasza Wysokości.
 — Doskonale. Czy mógłbyś pan się bronić pieszo przeciwko jeźdźcowi, uzbrojonemu w pikę?
 — Przypominam, że tak, Wasza Wysokości.
 — Acha, przypuszczasz pan, ale nie jesteś pan pewien... Nieprawdaż, że nie jesteś pan pewien?
 — Jeśli tak życzy sobie wasza wysokość, to — tak, jestem pewien.
 — Mógłbyś się pan bronić?
 — Mogę.
 — Mógłbyś pan parować uderzenia piką?
 — Mogę.
 — Przeciwko jeźdźcy?
 — Przeciwko jeźdźcy.
 — Lubenski! — znowu zawołał wielki książę.
 Ukazał się oficer.
 — Każ podać konia. Daj mi pikę! Jedzmy!
 — Ale, Wasza Wysokości...
 — Pan przecież idziesz na pewniaka!
 — Ja nie idę na pewniaka, Wasza Wysokości. Z każdym innym byłaby to dla mnie zwykła zabawa.
 — No, a ze mną?
 — Obawiam się, że... to będzie to samo...