Strona:PL Dumas - W pałacu carów.djvu/73

 W tejże chwili ukazał się pod oknami oficer z koniem i piką.
 — Wybornie, — rzekł Konstanty, wbiegając do ogrodu i dając mi znak, abym podążył za nim.
 — Lubieński, daj mu szablę. Dobrą tylko, kawaleryjską szablę! A teraz zobaczymy, mój panie mistrzu szermierki, co będzie z panem. Obawiam się, że przedziurawię pana, jak żabę!
 Przy tych słowach książę Konstanty wskoczył na konia i z wielką zręcznością jął wywijać piką, wyprawiając najtrudniejsze ćwiczenia. Równocześnie podano mi trzy czy cztery szable, proponując wybrać sobie jedną do walki.
 Wybrałem pierwszą z podanych mi.
 — No co, czy pan już gotów? — krzyknął wielki Książe.
 — Jestem gotów, Wasza Wysokości.
 Książe smagnął konia i popędził na drugi koniec alei.
 — Jego Wysokość, prawdopodobnie, żartuje sobie? — zwróciłem się do adjutanta.
 — Bynajmniej, monsieur, — odparł tenże, — tu chodzi o pańskie życie, albo o posadę dla pana! Broń się pan w sposób jaknajpoważniejszy, — oto wszystko, co mogę panu powiedzieć.
 Sprawa przybierała poważniejszy obrót, niż myślałem dotychczas. Wypadało mi nie tylko parować ciosy, — to jeszcze byłoby dla mnie głupstwem, — ale baczyć na siebie, bo mając do czynienia z wielkim księciem, narażałem się na wielkie niebezpieczeństwo.
 Trudno, nie było innej rady, — cofać się nie mogłem, to też przywołałem na pomoc cały swój spokój i — zręczność.
 Wielki książę już dojechał do końca olei ogrodu. Zawróciwszy konia, krzyknął: