Strona:PL Dumas - W pałacu carów.djvu/84

Mość oświadczyła mi tonem... pan wiesz, tonem, który nie dopuszcza żadnej opozycji:
 „Masz się pan udać natychmiast i wykonać to, co panu kazałam”.
 — No i cóż?
 — Udałem się do naturalisty, który wypycha skóry zwierząt i ptaków dla Akademji Nauk. Skoro już masz pan być wypchany, niech-że to wykona najlepszy majster.
 — I cóż, zgodził się to zrobić?
 — Nie, odesłał mnie do naturalisty, który wypycha małpy, ponieważ człowiek jest najwięcej do małp podobny.
 — No i co?
 — Czeka na pana.
 — Jakto czeka! Żebym ja...
 — Tak, żebyś pan natychmiast przybył. Według rozkazu Jej Cesarskiej Mości należy to bezzwłocznie wykonać.
 — Nawet bez dania mi czasu na doprowadzenie do porządku swych spraw osobistych? Nie, to niemożliwe!
 — Cóż robić, taki rozkaz!
 — Więc niechże mi pan pozwoli przynajmniej napisać do Jej Cesarskiej Mości ze dwa słowa.
 — Nie wiem, czy mam prawo.
 — Posłuchaj pan, przecież to jest moja ostatnia prośba, a tego nie odmawia się nawet najbardziej zakamieniałym przestępcom. Błagam pana o to!
 — Lecz przecież ja ryzykuję utratą stanowiska!
 — A ja życiem!
 — Zgoda. W takim razie pisz pan. Ale uprzedzam pana, że nie mogę pana ani na chwilę zostawić samego.
 — Trudna rada. Poproś pan tedy, aby ktokol-