Strona:PL Dumas - W pałacu carów.djvu/86

jeśli drugim razem będzie coś polecała wykonać policji — lepiej tłomaczyła jej swe rozkazy...
 Bankier Suderland wywinął się strachem, ale nie wszyscy tak szczęśliwie unikali w Petersburgu przykrości, dzięki niezwykłej ścisłości, z którą tu natychmiast wykonywano wszelkie rozkazy. Jako dowód może służyć choćby następujący wypadek.
 Do hrabiego de Ségur, posła Francji przy dworze Katarzyny, przybył razu pewnego jakiś francuz, zapłakany, w porwanem ubraniu, wyglądający okropnie.
 — Ekscelencjo, — zatkał nieszczęsny, — broń mnie!
 — Od kogo? — zapytał hrabia.
 — Od gubernatora. Kazał mi dać sto rózeg!
 — Sto rózeg, — zawołał zdumiony poseł, — za co? Cożeś pan zrobił takiego?
 — Absolutnie nic!
 — To niemożliwe...
 — Przysięgam na honor, panie pośle!
 — Czy paneś aby przy zdrowych zmysłach, mój przyjacielu?
 — Najzupełniej, Ekscelencjo.
 — W takim razie, o co chodzi? Przecież gubernatora wszyscy chwalą za jego łagodność i sprawiedliwość!
 — Racz mi wybaczyć, panie pośle, i pozwól mi pokazać mu przedtem ślady zadanych mi uderzeń.
 Przy tych słowach nieszczęsny francuz zdjął górną odzież i pokazał hrabiemu de Ségur pokrwawioną koszulę i wyraźne ślady bicia.
 — Opowiedzże mi pan, jak się to wszystko stało, — oświadczył poseł.
 — Ekscelencjo, sprawa jest bardzo prosta. Dowiedziałem się, że hrabia Brjus poszukuje francuskiego kucharza. Jestem właśnie bez zajęcia, a przeto