Strona:PL Dumas - W pałacu carów.djvu/88

kazując jednemu ze swych urzędników towarzyszyć mu do pałacu Brjusa.
 W godzinę, lub mniej więcej w godzinę, powraca francuz do posła z twarzą rozpromienioną.
 — No i cóż? — pyta de Ségur.
 — Wszystko wyjaśniło się, Ekscelencjo.
 — Jak widzę, jest pan zadowolony.
 — Najzupełniej, Ekscelencjo!
 — Opowiedz-że pan, jak się wszystko odbyło.
 — Widzi Ekscelencja... u ekscelencji hrabiego Brjusa kucharzem był jego chłop pańszczyźniany, któremu Brjus ufał zupełnie. I oto cztery dni temu człowiek ten uciekł z domu, zabierając ze sobą pięćset rubli.
 — No, i cóż dalej?
 — Dowiedziawszy się, że miejsce kucharza u gubernatora jest wolne, jak to już miałem zaszczyt powiedzieć Ekscelencji — udałem się do pałacu Brjusa.
 Na nieszczęście, tego samego rana powiadomiono hrabiego, że kucharz został aresztowany w miejscowości o dwadzieścia pięć wiorst oddalonej od Petersburga.
 Gdy lokaj zakomunikował mu: „Ekscelencjo, kucharz znalazł się”, to gubernator pomyślał sobie, że przyprowadzono złapanego uciekiniera, a ponieważ był w owej chwili czemś wielce zajęty, tedy, nie obracając się nawet, rozkazał zaprowadzić go do stajni i wlepić mu sto rózeg.
 — No i cóż? Czy gubernator przeprosił pana za to?
 — Więcej, niż przeprosił, panie pośle! — kucharz, pokazując sakiewkę, pełnę złota, zapłacić mi po złotym dukacie za każde uderzenie rózgą, tak, iż bardzo żałuję, że dano mi sto rózeg, nie dwieście... Pozatem dał mi u siebie zajęcie